Σποτάκι από τις εκλογές στην Ιταλία

03/04/2018

Κώστας Παπακώστας

H φάση έχει ως εξής:

Ξεκινάνε οι διαβουλεύσεις στην Ιταλία για την εκλογή Προέδρων στη Βουλή και τη Γερουσία. Ήδη, έχει αρχίσει να διαφαίνεται πώς θα παιχθεί η μπάλα. Εντάξει, υπάρχουν κάποιες εντάσεις στην Κεντροδεξιά αλλά ο Di Maio ( Κίνημα 5 αστέρων) και ο Salvini ( Λέγκα του Βορρά), φαίνεται από απόσταση, από τις φιλικές ματιές που ανταλλάσουν, ότι τα έχουν βρει. Προφανώς υπάρχει κάποια συμφωνία και θα βρεθεί τρόπος να σχηματίσουν κυβέρνηση. Το Δημοκρατικό κόμμα είναι αμέτοχο, απλώς παρακολουθεί, γλύφει τις πληγές του και μάλλον σκέφτεται ότι ο χρόνος θα κάνει το καθήκον του και θα φθείρει τους πολιτικούς ανταγωνιστές του.

Πριν λίγες μέρες, μια νύχτα, σε ένα τοίχο μεταξύ της Βουλής και της έδρας της Γερουσίας της Ιταλικής Δημοκρατίας, εμφανίζεται ένα graffiti. O Di Maio και ο Salvini σφιχταγκαλιασμένοι να τραβάνε ένα ciuccione (ρουφηχτό φιλί). Είναι μακράν το καλύτερο οπτικό σχόλιο για την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου σε αυτή τη χώρα. Το λένε όλοι. Ταυτόχρονα σε μικρή απόσταση από εκεί εμφανίζεται ένα άλλο graffiti με τη Meloni, μια μουλάρα ακροδεξιά και ξενοφοβική, επικεφαλής του κόμματος Fratelli d’ Italia, (καλύτερα να μην το μεταφράσω), να έχει στην αγκαλιά της ένα μωράκι μεταναστών. Graffiti ηθελημένα ειρωνικό και ίσως αποπροσανατολιστικό. Αυτουργός είναι ο street artist TvBoy από το Παλέρμο και σε λίγες ώρες τα έργα αυτά γίνονται viral.

 Μετά από κάποιες ώρες (ίσως και κάνα 2 μέρες δεν το έχω εξακριβώσει στα δημοσιεύματα), ένας καραμπινιέρε «εντοπίζει» το πρώτο graffiti και αρχίζει να περιστρέφεται γύρω του. Προληπτικά, το «όργανο» στοιβάζει κάτι χαρτόκουτα το ένα πάνω στο άλλο για να κρύψει το έργο. Δεν μπορεί να καταλάβει το λόγο, αλλά θεωρεί ότι αυτό, σίγουρα είναι προβοκάτσια. Θα σκέφτηκε «ποιος ξέρει , ξέρω εγώ τι γίνεται, ..μην είναι και τίποτα αδερφάρες». Περνάνε ακόμη λίγες ώρες, ώσπου καταφτάνουν τα φορτηγάκια της αστυνομίας και κατόπιν εντολής του Δήμου της Ρώμης ξύνουν τα graffiti και ξαναβάφουν τους τοίχους. Αυτό φυσικά, είναι ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ. Διότι η «εικονοκρισία» είναι το καλύτερο μέσο πρόληψης, αφού έτσι κανένα διφορούμενο μήνυμα δεν θα μπορεί να μεταφερθεί.

 Ξεσπάει πόλεμος. Οι πρώτοι που παίρνουν το δρόμο της πολεμικής αντιπαράθεσης είναι «οι ειδικοί της τέχνης». Γίνεται καταγγελία του κλίματος τάξης, πειθαρχίας και λογοκρισίας. Και επισημαίνουν την έλλειψη φωνών που να αποκαλύπτουν τη διαπλοκή μεταξύ ηθικής και εξουσίας. Και από την άλλη, ο πουριτανισμός της ψευτοαστικής συνείδησης που φοβούμενη κάθε εξωτερική κριτική, διακηρύσσει στο όνομα της εναντίωσης στην «υποβάθμιση», την καθολική αξία της αποστείρωσης κάθε δημόσιου χώρου. Τοίχων, δρόμων και μνημείων. Ταυτόχρονα προστίθενται και άλλες φωνές, εκείνων με την αιώνια εκστρατεία εναντίον της πολιτικής, που ενοχοποιείται ότι δεν επιτίθεται εναντίον της ασχήμιας και δεν ενισχύει την ομορφιά της τέχνης, ακόμα και αυτής του δρόμου, αλλά με την ….προϋπόθεση να βρίσκεται μόνο στο υποβαθμισμένο κέντρο της πόλης. Όχι στις συνοικίες τους.

Αυτή η κουβέντα ενεργοποίησε τη θύμηση για κάτι ανάλογο. Το διάσημο φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ στο τοίχος του Βερολίνου. Αυτό το graffiti έμενε εκεί γιατί διέγειρε την περιέργεια. Έχουμε ανάγκη να εκπλησσόμαστε για την καταπολέμηση της αποδοχής των φαινομένων που μας περιβάλλουν, είτε με την τέχνη, είτε όχι. Διαβάζω στο site των αυτόνομων της Μπολόνιας. “Να σώσουμε την τέχνη χωρίς να διαγράφουμε τις εμπειρίες. Οι τοίχοι είναι δική μας δουλειά. Για όποιον έχει κάτι να πει. Ή των καλλιτεχνών.” Αυτά λέει και η κόρη μου η μεγάλη. Θα συμφωνήσω με τα παιδιά.