Επικαιρότητα

Μέτωπο της Αριστεράς, σ’ ευχαριστούμε γι’αυτές τις εκλογές!

18/02/2016

των Fabien Marcot και Sylvie Aebischer (πρώην μέλη του Μετώπου της Αριστεράς)

Αναδημοσίευσησ από την LIBERATION  - 13 Δεκεμβρίου 2015

Μετάφραση: Δημήτρης Οικονομίδης

Είναι προφανές πως τα αποτελέσματα των Περιφερειακών εκλογών της Γαλλίας δεν καταπίνονται με τίποτα. Μέσα σ ’έναν ωκεανό αποχής, η ώθηση, που είχε το Εθνικό Μέτωπο είναι στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Αλλά ποιος δεν περίμενε αυτήν τη προγραμματισμένη πανωλεθρία ; Βεβαίως, αυτή η αποτυχία είναι πρωτίστως αποτυχία της φιλελεύθερης πολιτικής της  κυβέρνησης των σοσιαλιστών. Αλλά ας είμαστε έντιμοι: αυτή η αποτυχία είναι επίσης αποτυχία της Αριστεράς της Αριστεράς [ Σ.τ.Μ.  του Μετώπου της Αριστεράς και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, μιας και στη Γαλλία το Σος. Κόμμα θεωρείται ως μέρος της Αριστεράς ] . Ενώ οι εναλλαγές κυβερνήσεων έρχονται και παρέρχονται πανομοιότυπες, ενώ το Σ.Κ. όπως και το UMP [ Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα, Ν.Σαρκοζύ ] εφαρμόζουν ο καθένας με τη σειρά του, τις ίδιες πολιτικές λιτότητας, ενώ η ανεργία και η επισφάλεια συνεχίζουν να αυξάνουν, ενώ οι χρηματοπιστωτικές κρίσιες ακολουθούν η μια την άλλη, ενώ χειροτερεύει η απορρύθμιση του κλίματος, ενώ περισσότερο από ποτέ άλλοτε υπάρχει ανάγκη εναλλακτικής λύσης, το Μέτωπο της Αριστεράς  δεν ήταν σε θέση να ενσαρκώσει αυτήν την αναγκαιότητα. Για ποιο λόγο, μέσα σε έξι χρόνια δεν πέτυχε το αρχικό του στοίχημα: να μπει επί κεφαλής της Αριστεράς και να γίνει πλειοψηφικό; « Σταματάμε τα πάντα και σκεφτόμαστε» ήταν το σύνθημα του Έτους 0l στα 1790. Ας τελειώνουμε με το Μέτωπο της Αριστεράς (Μ.τ.Α. )  και ας εργαστούμε, επιτέλους, για κάτι άλλο!

Εκλογικό καρτέλ χωρίς ισχυρή πολιτική συνοχή, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μ.τ.Α. δεν μπόρεσε να τοποθετηθεί ξεκάθαρα στο πολιτικό πεδίο. Όταν ορισμένοι ονειρεύονται τις πύλες τις εξουσίας, άλλοι ικανοποιούνται πολύ καλά στο να μην είναι παρά « η βιταμίνη της Αριστεράς», δηλαδή αυτοί που ο κόσμος διαλέγει στον πρώτο γύρο « για να στείλει ένα  μήνυμα». Ακόμα και η πιο ριζοσπαστική κριτική απέναντι στην αποκήρυξη των προεκλογικών υποσχέσεων από την κυβέρνηση Ολάντ δεν εμποδίζει, στην πράξη, το συστηματικό κάλεσμα για συσπείρωση γύρω από το Σ.Κ. στο δεύτερο γύρο. Κάλεσμα που καθιστά την ύπαρξη του Μ.τ.Α. «δυσανάγνωστη» για τον κόσμο. Σίγουρα, η ιδεολογική καθαρότητα δε συνέβαλε στο να γίνουν ο Εργατικός Αγώνας [ Lutte Ouvrière ] ή το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα [ Nouveau Parti Anticapitaliste ]  μαζικά κόμματα, αλλά από την άλλη πλευρά το Εθνικό Μέτωπο [ Λε Πεν ] με το να τοποθετείται  έξω από την σκακιέρα της κλασσικής πολιτικής, αποκτά  ξεκάθαρα με αυτόν τον τρόπο ένα ισχυρό εφαλτήριο για τη δυναμική του. Από εκλογική αποτυχία σε εκλογική αποτυχία, οι μηχανισμοί του Μ.τ.Α. δεν υπερασπίζονται πλέον, μέσα από τις συγχωνεύσεις [ με το Σ.Κ. στο 2ο γύρο ], παρά μόνον την επιβίωση τους: πως λοιπόν να ενσαρκώσουν μια πραγματική εναλλακτική, μια « δύναμη που προχωρεί »; [ στίχος του θεατρικού έργου « Ερνάνι », του Β. Ουγκώ ].

Στο Μπομπινύ [ εργατικό-λαϊκό προάστιο του Παρισιού, πάλαι ποτέ από τα «κόκκινα φρούρια» ] : 73% αποχή. Οι λαϊκές τάξεις μαζικά δεν πήγαν να ψηφίσουν την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου. Αυτή η αποχή είναι λογική, η αριστερά δεν αντιπροσωπεύει πλέον αυτές τις τάξεις.

Η « κοινωνιολογία/ κοινωνική χαρτογραφία » των οργανώσεων του Μ.τ.Α. , όπως και του Σ.Κ., έχει απομακρυνθεί επικίνδυνα από την λαϊκή τους βάση. Έχοντας συνείδηση αυτού του χάσματος, αυτής της διαφοράς φάσεως το Μ.τ.Α. προσέφυγε, όπως και όλα τα άλλα κόμματα, στη γέρικη συνταγή της ιδιότητας του πολίτη [citoyenneté ].  Επιδεικνύονται κάποιοι «πολίτες» [ στα ψηφοδέλτια ] ( τα εισαγωγικά είναι απαραίτητα ) όπως επιδεικνύονται κάποιοι εκπρόσωποι των «μειονοτήτων». Πηγαίνοντας πιο βαθιά την ανάλυση, το Μ.τ.Α. δεν καταφέρνει να κάνει διακριτό, ξεκάθαρο το σε ποιους απευθύνεται. Κληρονόμησε από την αριστερά της δεκαετίας του ’80 το ελάττωμα της κακομοιριάς : με το να μη σκέφτεται πλέον την κοινωνία με όρους πάλης των τάξεων, περιορίζεται στο να υπερασπίζεται «τους καταπιεσμένους», «τους φτωχούς», «τους αποκλεισμένους». Κι όμως θα μπορούσε να είχε ως  «λειτούργημα» το να θέσει τις λαϊκές τάξεις , οι οποίες είναι πλειοψηφικές στη χώρα, στο κέντρο του πολιτικού του σχεδίου. Ξεκινώντας από αυτήν την αφετηρία, θα μπορούσε να συσπειρώσει μια κοινωνική πλειοψηφία, υπερασπιζόμενο όλους σε όσους το παρόν σύστημα δεν υπόσχεται παρά υποβάθμιση, από τις λαϊκές τάξεις ως το ανώτερο στρώμα των μεσαίων τάξεων. Το Μ.τ.Α. βρίσκεται μακράν αυτού.

Επίσης, το να γίνεις εκλογικά πλειοψηφικός, σημαίνει πριν απ’ όλα να κατακτήσεις τις καρδιές και τις συνειδήσεις. Χρειάστηκαν δεκαετίες πολιτισμικής μάχης για να καταλάβουν το προσκήνιο τα θέματα της ασφάλειας και ο φόβος των ξένων, τα οποία προωθούσαν τα ΜΜΕ και ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής τάξη. Επρόκειτο για μία  μάχη στο πολιτισμικό πεδίο, που αποτελεί σήμερα τη δύναμη του Εθνικού Μετώπου. Χρειάστηκαν οι δεκαετίες ιδεολογικής μάχης που διεξήγαγαν οι υπερασπιστές του νεοφιλελευθερισμού, σφυροκοπώντας το ΤΙΝΑ ( There Is No Alternative ) και οι  επανειλλειμένες ήττες των κοινωνικών αγώνων, που βαραίνουν στις συνειδήσεις και δημιουργούν την ψυχολογία παραίτησης.

Το να είσαι μια πραγματική πολιτική δύναμη σημαίνει, πριν απ’ όλα, να πείσεις ότι υπάρχει μια εναλλακτική, σημαίνει να βγαίνεις έξω από την ατζέντα που επιβάλλουν οι αντίπαλοί σου. Αλλά από τη δεκαετία του ’80 και μετά, η αριστερά δεν θέλει πλέον να αλλάξει τη ζωή. Δεν προτείνει πια παρά να « αντισταθούμε στη λιτότητα », με άλλα λόγια να επιβραδύνουμε την καταστροφή. Ακόμη και το Κοινό Πρόγραμμα ΚΚΓ-Μιτερράν το1972 πήγαινε πιο μακριά από το «ο Άνθρωπος πριν απ’ όλα» ! [ το όνομα των ψηφοδελτίων του Μ.τ.Α. στιςς Περιφερειακές του Δεκεμβρίου 2015 ]. Ποιός πιστεύει ότι πολιτικές δυνάμεις των οποίων το πρόγραμμα συνοψίζεται σε μία σημαία, μερικά συνθήματα για τις διαδηλώσεις ( του τύπου: «Όχι στο Νόμο Μακρόν!», «Σύνταξη στα 60 !» ) και μια σειρά συνδικαλιστικών μέτρων, μπορεί στα σοβαρά να ενσαρκώσει μια εναλλακτική; Λέξεις και συνθήματα, τα οποία ποτέ δεν αμφισβητούνται, ποτέ δεν τίθενται σε κριτική και που επαναλαμβάνονται σαν σε κασσέτα, δεν μιλάνε πλέον σε κανένα. Ποιος ελπίζει στα σοβαρά να πείσει μοιράζοντας ένα τρυκάκι που γράφει « Ενάντια στην εμπορευματοποίηση!», « Όχι στη λιτότητα!»;

Αυτό με το οποίο πρέπει να επανασυνδεθούμε είναι η επιθυμία, η όρεξη. Η επιθυμία, η όρεξη να πιστέψουμε στην αλλαγή. Η επιθυμία, η όρεξη να οικοδομήσουμε από κοινού ένα πολιτικό σχέδιο. Η επιθυμία, η όρεξη να εμπλακούμε. Η επιθυμία, η όρεξη να πάμε να ψηφίσουμε. Η επιθυμία, η όρεξη έχουν τις ρίζες τους σε ένα θετικό πολιτικό σχέδιο, που θα έχει ως αφετηρία της συγκεκριμένες έγνοιες της καθημερινής ζωής  για να οικοδομήσει ένα συνεκτικό σύνολο. Ένα σχέδιο που θα είναι ριζοσπαστικό γιατί θα επιτίθεται στις ρίζες των προβλημάτων κι όχι επειδή θα είναι ενάντια σε όλα. Πότε θα υπάρξει ένα κίνημα του οποίου οι προτάσεις θα είναι πιό ισχυρές από τις θέσεις των αντίπαλών του; Ας ανανεώσουμε ως στρατευμένοι, επιτέλους, τις λέξεις μας, λέξεις οι οποίες γλιστράνε πάνω στις συνειδήσεις χωρίς ποτέ να αγγίζουν αυτούς στους οποίους τις απευθύνουμε. Ας τολμήσουμε να μην γρονθοκοπούμε τους ανθρώπους με τα σύμβολά μας θεωρώντας τα ως προαπαιτούμενα. Ας μιλήσουμε με τρόπο που να μπορούν να μας ακούσουν. Σε αυτό το πεδίο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι Ποδέμος καταφέρνουν τουλάχιστον να ανοίγουν νέες πίστες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολλά διακυβεύονται  από αυτό που δείχνουμε έμπρακτα.

Περισσότερο κι από ένα λεπτομερές πρόγραμμα, αυτό που μας δίνει ταυτότητα είναι  μερικά επίθετα που μας συνοδεύουν σαν αυτοκόλλητα, τα οποία δίνουν την ταυτότητά μας. Έχουμε ανάγκη από φρεσκάδα! Από το βάθος έως τη φόρμα, όλα πρέπει να ομονοούν ούτως ώστε να εκφράζουν μια θετική, νέα και ριζοσπαστική δύναμη. Για να φτάσουμε σ’ αυτό θα πρέπει να τολμήσουμε κάποια στιγμή νέα εργαλεία και νέα πρόσωπα, πραγματικά αντιπροσωπευτικά και που να εκφράζουν έμπρακτα το μέλλον.

Το Μέτωπο της Αριστεράς πέθανε. Θα μπορούσε να είχε επιτρέψει στην διεσπαρμένη αριστερά να ξανασηκώσει κεφάλι αλλά δεν αρκεί πλέον. Το σκορ της « Ευρώπη Οικολογία –Οι Πράσινοι ( EELV ) ακόμη και εκεί όπου συμμάχησε με το Μ.τ.Α. δείχνει ότι η εναλλακτική δεν θα προέλθει από μια ομαδοποίηση/συνένωση όλης της αριστερής αντιπολίτευσης. Αυτό που μας χρειάζεται είναι μια αληθινή ανασύνθεση, αγκυροβολημένη βαθιά μέσα στην κοινωνία, που θα μετακινήσει τις γραμμές και θα περάσει πάνω και πέρα από τους σημερινούς πολιτικούς μηχανισμούς. Το 2017 [ οι επόμενες προεδρικές ] είναι ήδη στα μυαλά όλων. Είναι ανώφελο να ελπίζουμε ότι μια τέτοια ανασύνθεση θα έχει επιτευχθεί μέχρι τότε. Μια ανασύνθεση τέτοιου είδους θέλει χρόνο: ας πάρουμε το χρόνο που χρειάζεται, ας το τολμήσουμε, στ’ αλήθεια.