Από ποιον κινδυνεύει η Χίος, η Ελλάδα, η Ευρώπη;
04/04/2016
Τέλης Τύμπας, Εκλεγμένος Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Χίου
Η εικόνα από την αίθουσα αφίξεων στο αεροδρόμιο της Χίου. Οπλοφορούν φορώντας τις στολές διάφοροι, μάλλον της Frontex, περιφερόμενοι παντού. Ένας ψηλός και γεμάτος με ξυρισμένο κεφάλι, με χακί μακό και παντελόνι. Δίπλα του ένας με μπλε σκούρα στολή, με διαφορετικό μοντέλο περιστρόφου στη θήκη. Μόλις βγαίνεις από την πόρτα άλλοι δύο, με άλλα μοντέλα περιστρόφων. Όχι, δεν αστυνομεύουν, τουλάχιστον όχι στο αεροδρόμιο όπου ο κόσμος που έρχεται και φεύγει είναι ένα τουλάχιστον κλικ πιο εύπορος από αυτόν που έρχεται και φεύγει με το πλοίο. Όχι προς το παρόν. Κάποιοι περιμένουν ή χαιρετούν συναδέλφους τους που φορούν στολές που θα τις έλεγες κι αστείες αν δεν ήταν έτσι η κατάσταση, μέρος ενός πλήθους από ένστολους από διάφορες χώρες. Έλληνας αστυνομικός δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Οι ξένοι οπλοφορούν και κυκλοφορούν αμέριμνοι στην πύλη του νησιού, χωρίς να θεωρούν ότι αυτό μπορεί να είναι πρόβλημα. Τα τοπικά ΜΜΕ γράφουν για εκατοντάδες ακόμη αφίξεις ένστολων από άλλες χώρες, οι οποίοι προφανώς θα οπλοφορούν πάνω στο νησί, στην αφετηρία της παράνομης κατά διεθνείς οργανισμούς επαναπροώθησης προσφύγων στην Τουρκία. Και καταφθάνουν, γράφει ο τοπικός τύπος και ΜΑΤ από το εξωτερικό.
Κανείς από κυβέρνηση και τοπική εξουσία δεν έχει προφανώς αντιληφθεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την εικόνα ενός νησιού που η εικόνα που σε υποδέχεται είναι αυτή μιας ποικιλίας περίστροφων στη ζώνη ένστολων από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Κανείς δεν φαίνεται να βλέπει επιπτώσεις στην κοινωνία, όπως επιπτώσεις στην οικονομία και πιο συγκεκριμένα στον τουρισμό. Δεν βλέπει εδώ ούτε μια τόση δα αντίφαση κανείς από αυτούς που αναζητούν μια πατρίδα στην εύκολη ανάρτηση, με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα, μιας εικονικής ελληνικής σημαίας στο facebook ή μιας ολοένα και μεγαλύτερης σημαίας, με τη βοήθεια ενός γερανού, στις εθνικές επετείους (όπως δεν είδε κανείς από αυτούς πρόβλημα στην παρουσία στο νησί αστυνομικών από μια μη ασφαλή για τους πρόσφυγες χώρα όπως η Τουρκία, ως ελεγκτών στην υλοποίηση μιας παράνομης και ανήθικης σύμφωνα με τους διεθνείς οργανισμούς συμφωνίας). «Η ιδεολογία», έγραψε κάποιος, «είναι αυτό που σου επιτρέπει να καλύπτεις τις αντιφάσεις σου, να μη τις βλέπεις, ακόμη κι όταν είναι κραυγαλέες».
Ιδεολογία είναι αυτό που σε κάνει να εστιάζεις τον κίνδυνο σε κυνηγημένους και ξεριζωμένους που με ευθύνη και της Ευρώπης (π.χ. των πολέμων που αυτή υποστήριξε) τα έχουν χάσει όλα και χτυπούν την πόρτα της απελπισμένοι αλλά κι αποφασισμένοι να μη γυρίσουν πίσω στο πουθενά. Ιδεολογία είναι να σε πιάνει μια μανία για τους αδύναμους αθώους, τα 500 παιδιά, τους πολλούς ηλικιωμένους, τους 12 ανάπηρους και τους απελπισμένους γονείς και τους δικούς τους που περιφέρονται σε απόγνωση και σύγχυση στον νησί, μη ξέροντας τι να επιλέξουν ανάμεσα στην παράνομη κι απάνθρωπη φυλακή της ΒΙΑΛ και τον ύπνο στα κάθυγρα τσιμέντα της προβλήτας του λιμανιού. Ιδεολογία είναι η μανία απέναντι στους αθώους και τους αδύναμους, τα θύματα. Μανία τελικά που γυρνά και καταστρέφει κι εσένα τον ίδιο, σε παραδίδει στον φασισμό. Επειδή δεν μπορείς να βρεις τη δύναμη να ζητήσεις το λόγο από τους θύτες, να σταθείς απέναντι στους ενόχους που τυχαίνει να είναι ισχυροί. Μια δύναμη που πρέπει όμως να τη βρεις. Όπως ο μανιακός εκείνος διώκτης Σαύλος που έγινε ο κορυφαίος απόστολος της αλληλεγγύης Παύλος.
Αυτές τις κρίσιμες στιγμές πρέπει να είμαστε ακόμη πιο προσεκτικοί στις παρατηρήσεις μας. Στο νησί δεν υπάρχουν μόνο οι ένστολοι κουμπουροφόροι των διαφόρων Frontex. Υπάρχει κι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η γηραιά ήπειρος, ο ανθός της. Μορφωμένα κορίτσια κι αγόρια από τη Γερμανία κι αλλού, αποφασισμένα να σώσουν με τη δική τους ανθρωπιά την τιμή της Ευρώπης. Γυρνάνε πεισμωμένα κι ακούραστα για να μοιράσουν μια κουβέρτα, ένα πάμπερς, ένα κρουασάν. Επειδή έτσι έμαθαν από τη χριστιανική τους παιδεία, την ανατροφή τους σε ένα αστικό περιβάλλον πραγματικού φιλελευθερισμού ή τη συμμετοχή τους σε οικολογικά, αριστερά κι αναρχικά κινήματα για τα δικαιώματα. Δεν έχει σημασία η αφετηρία, σημασία έχει στην κρίση να φτάνεις στην ανθρωπιά . Ας δώσουμε μαζί τους τη μάχη της αλληλεγγύης για την πολύχρωμη κι ανοιχτή Ευρώπη κι Ελλάδα που θέλουμε. Απέναντι στην κοινωνία φρούριο, αυτή που είναι περισσότερο τελικά ευάλωτη στην τρομοκρατία. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.