Ζήτημα ταυτότητας (με αφορμή τη φετινή γιορτή υπερηφάνειας)

10/06/2016

Αντώνης Σιγάλας

Σήμερα συζητούσα με ένα φίλο για το κατά πόσο είναι δόκιμο να κάνει κανείς drag show και να εκτίθεται στα μάτια και στην αδηφάγα καταναλωτική μανία ενός κοινού που διψάει για θέαμα. Κατά πόσο είναι δόκιμο να γίνεται δημόσιο το ιδιωτικό και να παραμένει εκεί, βορά στα αισθήματα κάποιων που δε μπορούν να αισθανθούν καμία ταύτιση με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για εκείνον που το κάνει και τέλος, πόσο είναι αυθεντικό και χειραφετητικό να κερδίζει κάποιος χρήματα από αυτό.

Και σίγουρα, για κάποιον που δεν έχει ο ίδιος περάσει από τη βάσανο του ψαξίματος της σεξουαλικής του ταυτότητας, όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν περίεργα. Γιατί κανείς δε ζητάει από ένα στρέιτ πειστήρια της σεξουαλικής ταυτότητας, ούτε τον τοποθετεί σε ένα κατώτερο σκαλί από εκεί που είναι λόγω και μόνο της εμφάνισης ή του με ποιον κοιμάται στο κρεβάτι του, ούτε του στερεί κανείς δικαιώματα που είναι εν πολλοίς αυτονόητα για όλους, αρκεί να είναι «κανονικοί». Είναι όλο αυτό που έχουμε μάθει να χαρακτηρίζουμε με τον όρο «ομοφοβία», αλλά που είναι θεμελιωμένο σα μια βαθειά πεποίθηση για όλους και όλες εμάς και εσάς, από τη στιγμή που γεννιόμαστε και αποκτάμε φύλο, που πρέπει να είναι αυτό ή εκείνο, σε έναν απλουστευτικό δυϊσμό που πολλές φορές καταρρακώνει ζωές και συνειδήσεις. Γιατί το φύλο είναι μια υπόθεση ιδιωτική, που αφορά πρώτα και κύρια αυτόν που το έχει και που καλείται να ζήσει με αυτό. Η κοινωνία και οι επιταγές της πρέπει να έρχεται δεύτερη, και πρέπει πάντα να βρίσκεται σε συμφωνία με αυτό που το ίδιο το άτομο θέλει για τον εαυτό του.

Και μετά πήγα στο πάρτι του φετινού pride της Αθήνας, που επιτέλους είναι αφιερωμένο στην ταυτότητα φύλου για φέτος. Και είδα φίλους, ανθρώπους που ξέρω χρόνια, που έχουμε περάσει μαζί διεκδικήσεις και χαρές και λύπες, από τα σκαλιά της βουλής την ημέρα που ψηφιζόταν ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης, μέχρι τις τσίλιες για να μην εμφανιστούν οι φασίστες όταν γινόταν η δράση ενάντια στην ομοφοβία μετά τη μεγάλη πορεία πριν από δύο χρόνια.

Είδα φίλους που ξέρω και παρακολουθώ την εξέλιξή τους να κάνουν drag show. Είδα την έκσταση στα μάτια τους την ώρα της παράστασης, τους είδα να μεταμορφώνονται σε κάτι άγνωστο σε μένα που τους γνωρίζω, μια άγνωστη πτυχή τους, που εν τέλει είναι τόσο αληθινή όσο είναι όλη η υπόλοιπη ζωή τους. Τους είδα να απελευθερώνονται. Κάπου εκεί την ώρα της παράστασης είχα την αίσθηση ότι οι φίλοι μου δεν ήταν εκεί, είχαν ανοίξει φτερά και πετούσαν, είχαν παραδοθεί στην έκσταση του να είσαι ο εαυτός σου και ας είναι έστω και για λίγο.

Και εκεί πέρα, την ώρα της παράστασης, σε μένα που ήμουν απλώς θεατής, ξαφνικά όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματα φάνταζαν προφανείς: Είναι λοιπόν ζήτημα ταυτότητας! Μια ταυτότητα που χαρακτηρίζει τον καθένα όπως ο ήχος της φωνής ή το χρώμα και το σχήμα των ματιών. Μάτια που είναι υγρά, όταν θέλουν αλλά δεν παίρνουν, αλλά και που είναι τόσο φωτεινά και γεμάτα σιγουριά όπως τα μάτια των φίλων μου σήμερα το βράδυ, όταν δηλώνουν μια κατάσταση, που γίνεται πίστη εξαιτίας της δικής τους σιγουριάς.

Θα παλέψουμε μαζί για να μπορούμε να κοιταζόμαστε στα μάτια. Αύριο θα είναι μια ωραία μέρα!

 Πηγή: 3pointmagazine.gr