Επικαιρότητα

Το να εξεγείρεσαι είναι πάντα δίκαιο

05/12/2016

Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση

Ανακοίνωση της ΑΡΚ για την 8η επέτειο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου

Μετράμε πλέον οκτώ χρόνια από την απρόκλητη δολοφονία, το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008, του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον αστυνομικό φρουρό Κορκονέα, τη δολοφονία που πυροδότησε τη μεγαλύτερη – και βιαιότερη – κοινωνική έκρηξη, σε διαστάσεις εξέγερσης, από τη μεταπολίτευση του ’74.

Η έκταση της εξέγερσης της μαθητικής νεολαίας συνολικά, αλλά και μεγάλου μέρους εργαζόμενων νέων στις «γαλέρες» του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, που μεταδόθηκε με ταχύτητα αστραπής από την Αθήνα σ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας, ακόμα και σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης, αποτέλεσε  ένα τεράστιο πολιτικό συμβάν που αιφνιδίασε ακόμα και τους πιο υποψιασμένους, υποχρεώνοντας την επίσημη κυβερνητική εξουσία να σκεφτεί σοβαρά ακόμα και το ενδεχόμενο κήρυξης της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (που πάει να πει: επιβολής στρατιωτικού νόμου), ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι οι ταγοί του έθνους που ευθέως πρότειναν την άμεση εμπλοκή του στρατού στην καταστολή της εξέγερσης της νεολαίας.

Για όσους δεν θέλουν να εθελοτυφλούν, μια τέτοια μαζική και οργισμένη εξέγερση δεν θα μπορούσε να αποτελεί απλά την εύλογη νεανική απάντηση σε ένα (ακόμα) κρούσμα αστυνομικής αυθαιρεσίας, έστω και δολοφονικής. Η νεολαία της μέσης εκπαίδευσης, όπως και η νεολαία της «ευέλικτης απασχόλησης» μετά από είκοσι πέντε χρόνια νεοφιλελεύθερων πολιτικών πειραματισμών, βίωναν και βιώνουν ακόμα, ένα ασφυκτικό κοινωνικό αποκλεισμό, αποτέλεσμα της εντεινόμενης ανασφάλειας και της έλλειψης κάθε προοπτικής. Απέναντι σ’ αυτόν τον αποκλεισμό εξεγέρθηκαν οι νέοι των σχολείων –πάρκινγκ στο κατώφλι της ανεργίας, και της ευτελούς εργασίας «με το κομμάτι», ξεδιπλώνοντας τη δίκαιη οργή τους και υψώνοντας μια φωνή διαμαρτυρίας που ήρθε να ταράξει τον ύπνο όσων διαχειριστών της εξουσίας  σχεδίαζαν το μέλλον τους ερήμην τους.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Όλοι εκείνοι που απ’ όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος, αποφαίνονταν εκείνες τις μέρες ότι «πέρα από τις ακρότητες της νεολαιίστικης έκρηξης», πρέπει «να σκύψουμε στα προβλήματά της και να αφουγκραστούμε τα αιτήματα και τις αγωνίες της», ήταν αυτοί που μερικούς μήνες αργότερα, βάλθηκαν να διορθώσουν όλες τις κακοδαιμονίες της ελληνικής κοινωνίας φορτώνοντας ένα μεγάλο βάρος της κρίσης (τους) στις πλάτες της νεολαίας, αφήνοντας σαν μόνη ορατή διέξοδο απέναντι στη ανεργία, αυτή της μετανάστευσης, και μετατρέποντας  το κάποτε αβέβαιο μέλλον της σε πραγματικό εφιάλτη.Οι ευθύνες για τον κοινωνικό αποκλεισμό της νεολαίας βαραίνουν εξ ίσου όλες τις μνημονιακές Κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι σήμερα, και βεβαίως και τη σημερινή, που φαίνεται διατεθειμένη να συζητά ακόμα και τη θέσπιση ενός επαίσχυντου «ελάχιστου υποκατώτατου μισθού» για τους νέους κάτω των 26 ετών…

Ακούγεται ίσως κοινότυπο, ωστόσο είναι απόλυτα πραγματικό: Δεν υπάρχει τίποτα πιο επίκαιρο από εκείνο το σύνθημα που ακούστηκε τις μέρες του Δεκέμβρη του 2008 στους δρόμους της Αθήνας και της Ελλάδας: «Πάρτε τα όλα πίσω!» Έτσι ή αλλιώς, οι εικόνες της νεολαιίστικης οργής, που ξέσπασε σαν χείμαρρος μετά από μια ανοιξιάτικη μπόρα, είναι εικόνες από το μέλλον μας.

Το στοίχημα για μας είναι την επόμενη φορά, να συμβάλουμε με τις όποιες δυνάμεις μας, ώστε η νεολαία και ο κόσμος του κοινωνικού αποκλεισμού (η κοινωνική πλειονότητα) να μπορέσει όχι απλά να εμπνεύσει το φόβο της εξουσίας, αλλά και να επιβάλει την ανατροπή της.

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 8 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 6ΜΜ, ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ