2015 Ένας απολογισμός
03/01/2016
Θοδωρής Βασιλακόπουλος, εκπαιδευτικός-φροντιστης, Κόρινθος
Το 2015 ήταν μια ξεχωριστή χρονιά για όλους μας. Ξεκίνησε με τη μεγαλειώδη υπέρβαση της κοινωνίας των πολιτών, που έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ την ιστορικά μοναδική ευκαιρία να αλλάξει οριστικά την πολιτική ιστορία του τόπου μας και να δώσει μια διαφορετική δυναμική στο λαό μας και στον κόσμο της εργασίας και τελειώνει με τη διάψευση, στο μεγαλύτερο τουλάχιστον βαθμό, της προσδοκίας αυτής.
Το μεγαλύτερο κακό που έχει γίνει με όλη αυτήν τη μεταστροφή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πλήγμα που δέχτηκε η αξιοπιστία του πολιτικού χώρου της Αριστεράς, πολιτικού χώρου που τουλάχιστον είχε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια της διαφθοράς και της απαξίωσης του κατεστημένου πολιτικού συστήματος να κρατάει ψηλά τη σημαία της συνέπειας λόγων και έργων. Το πλήγμα αυτό είναι τόσο βαθύ που οι συνέπειες του είναι ήδη εμφανείς και τις βιώνουμε καθημερινά όλοι όσοι στηρίξαμε περισσότερο ή λιγότερο την υπόθεση της ανατροπής του περασμένου Ιανουαρίου. Σε κάθε δημόσια εκδήλωση των πολιτικών μας θέσεων, ακόμη και εμείς που αποχωρίσαμε από το ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι και καταγγείλαμε τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζουμε την εύλογη δυσπιστία των απλών ανθρώπων, η οποία εκφράζεται με έντονο τρόπο, γιατί όλος αυτός ο κόσμος είχε πιστέψει ότι πραγματικά ο ΣΥΡΙΖΑ “θα πρωτοτυπούσε και θα έμενε συνεπής στις προεκλογικές του εξαγγελίες”, όπως διαμήνυε στην κ. Μέρκελ με παρρησία ο Αλέξης Τσίπρας τον περασμένο Φεβρουάριο. Αυτή η ασυνέπεια, που εκφράστηκε τόσο εμφατικά με την μετατροπή του ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου σε ΝΑΙ, δεν μπορεί παρά να έχει σαν θύμα της την αξιοπιστία του συνόλου της Αριστεράς, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Κι αυτή η χαμένη αξιοπιστία θα αποδειχθεί μακροπρόθεσμα φοβάμαι περισσότερο επώδυνη από όλα τα μνημόνια μαζί. Να λοιπόν το πρώτο αμείλικτο συμπέρασμα από το 2015.
Το δεύτερο γεγονός που σημάδεψε τη χρονιά που φεύγει είναι φυσικά το δράμα της προσφυγιάς. Στο θέμα αυτό οι απαντήσεις είναι δύσκολες και έχουν να κάνουν με εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Δεν μπορεί όμως κανείς να μην ξεκαθαρίσει με απόλυτη σαφήνεια τις παρακάτω πτυχές του θέματος:
- Υπεύθυνοι για το δράμα των προσφύγων είναι πρώτα απ’ όλα όσοι είναι υπεύθυνοι για τον πόλεμο που σπαράσσει εδώ και τέσσερα χρόνια τη Συρία (και το Αφγανιστάν και το Ιράκ, και, και…). Πιο συγκεκριμένα:
Οι ξένοι επικυρίαρχοι που διαλύουν τη Συρία βομβαρδίζοντας κάθε πόλη και χρηματοδοτώντας και εξοπλίζοντας τον ISIS (Αμερικανοί, Γάλλοι, Ρώσοι, Τούρκοι, Γερμανοί, ΄Αγγλοι κ.α.). Όλοι συνέβαλαν καθοριστικά να μετατραπεί στις περισσότερες περιπτώσεις η Αραβική Άνοιξη των λαών των αραβικών χωρών σε αιματηρούς πολέμους και στυγνές δικτατορίες (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Αιγύπτου).
Ο δικτάτορας Άσσαντ και το καθεστώς του που καταδυναστεύουν πάνω από σαράντα χρόνια το συριακό λαό και βρίσκουν ακόμη και τώρα την ευκαιρία να παρουσιάζονται σαν σωτήρες (με τις πλάτες των ξένων για άλλη μια φορά).
Οι ισλαμοφασίστες του ISIS και άλλες παρεμφερείς ομάδες που εκμεταλλεύονται την οργή των πολιτών των χωρών της Μέσης Ανατολής για τις απροκάλυπτες συνεχόμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή και με όπλο τους τον πιο ακραίο και σκοταδιστικό θρησκευτικό φανατισμό έχουν αιματοκυλήσει με τη σειρά τους όλη τη Μέση Ανατολή και έχουν σπείρει τον τρόμο στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις με τις θρασύδειλες και καθόλα καταδικαστέες τρομοκρατικές επιθέσεις τους.
Όλοι αυτοί είναι συνυπεύθυνοι για το δράμα του πολέμου και της προσφυγιάς το τίμημα των οποίων πληρώνουν όσοι αθώοι θαλασσοπνίγονται, για να γλιτώσουν από την πρωτοφανή αυτή βία που ισοπεδώνει τις ζωές τους. Αν δε σταματήσει ο πόλεμος άμεσα, δεν υπάρχει περίπτωση να ανακοπεί ο ξεριζωμός των ανθρώπων από τα σπίτια τους. Η ευθύνη λοιπόν όλων μας είναι να συγκροτήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις ένα ισχυρό και μαζικό αντιπολεμικό κίνημα που θα επιβάλει τον τερματισμό της αιματοχυσίας και την ειρήνευση στην περιοχή. - Η υποκρισία των ευρωπαϊκών κυρίαρχων χωρών (Γερμανίας, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας) οι οποίες αντί να προσφέρουν καταφύγιο και φιλοξενία στους ανθρώπους που πλήττονται από τον πόλεμο και να θέσουν ως απόλυτη προτεραιότητα, έστω και σήμερα, τον άμεσο τερματισμό του, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα συμπαράστασης, ενώ χτίζουν φράχτες, χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια τον συνυπεύθυνο για την καταστροφή Εντρογάν, και «νουθετούν» τους απροσάρμοστους Έλληνες και Ιταλούς που δε φυλάνε καλά τα σύνορά τους, για να μην μπουν «στην κοινή μας φυλακή» οι παρείσακτοι άλλοι.
- Η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να διαχειριστεί από μόνη της το ζήτημα. Παρά τις όποιες καλές προθέσεις το θέμα την υπερβαίνει και η διεθνής συγκυρία λόγω και των όσων αναφέραμε στα προηγούμενα δύο σημεία δεν την ευνοεί. Οι απαντήσεις είναι δύσκολες και προφανώς, επειδή προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, δεν μπορεί οι απαντήσεις αυτές να έχουν καμία σχέση με λογικές αστυνομοκρατίας και κλειστών κέντρων κράτησης ή “hot spots”.
- Σε συνέχεια του προηγούμενου σημείου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να επιτρέψουμε την επαναλειτουργία του Κέντρου Κράτησης Μεταναστών στην Κόρινθο. Το Κέντρο «φιλοξενούσε» στις αρχές Δεκεμβρίου πέντε (5) μετανάστες, ενώ στο τέλος του μήνα πάνω από 250. Το άγος αυτό για την πόλη μας –που το «καλλώπισε» με εργολαβία 5.500.000 ευρώ εταιρεία συμφερόντων Μπόμπολα- πρέπει να κλείσει άμεσα και να δοθεί ο χώρος των 300 και επιπλέον στρεμμάτων για τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας. Είναι επομένως το μεγάλο στοίχημα του κινήματος αλλά και κάθε δημοκρατικού πολίτη να μην επιτρέψουμε την εκ νέου λειτουργία αυτού του ιδιότυπου στρατοπέδου συγκέντρωσης. Κι αυτό φυσικά αφορά τα τέτοιου είδους κέντρα κράτησης σε όλη την Ελλάδα.
- Η αλληλεγγύη που έχουν επιδείξει μέχρι τώρα Έλληνες και ξένοι αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες σε όλη της Ελλάδα και ιδιαίτερα στα νησιά του Αιγαίου και στην Ειδομένη είναι το θετικότερο μήνυμα που μπορεί να αποκομίσει κανείς από όλη αυτήν την ιστορία. Το μήνυμα είναι σαφές και απευθύνεται προς όλους. Η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά δε γνωρίζουν ούτε σύνορα, ούτε οικονομική κρίση! Είναι πέρα και πάνω απ’ όλα! Γι’ αυτό και στο τέλος θα νικήσουμε ΕΜΕΙΣ και όχι ΑΥΤΟΙ!
Επιμύθιο
Το κείμενο το ξεκίνησα φιλόδοξα με σκοπό να παρουσιάσω αρκετά ξεχωριστά σημεία της χρονιάς που μας πέρασε. Αλλά φυσικά αυτό δε γίνεται εύκολα. Υπάρχουν πολλά λοιπόν που έχουν παραλειφθεί και θα μας δοθεί ευκαιρία να τα πούμε εν καιρώ. Εκείνο που νομίζω ότι οφείλουμε να έχουμε καλά στο μυαλό μας στην παρούσα φάση είναι ότι η χρονιά που μας έρχεται είναι χρονιά δοκιμασίας για όλους σε όλα τα επίπεδα. Και είναι η χρονιά που καλούμαστε όλοι, χωρίς ψευδαισθήσεις πλέον και ωριμότεροι παρά ποτέ, να σταματήσουμε την καταστροφή του τόπου μας και του κόσμου της εργασίας. Θα παλέψουμε όρθιοι!
Στη μνήμη του φίλου και συντρόφου Κώστα Τσεμπετζή που χάθηκε πρόωρα! Καλό ταξίδι Κώστα!
ΥΓ1.
Είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια πολιτικών παραγόντων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξουν τις λαϊκές τάξεις με τις πρωτοβουλίες και τη ρητορική τους. Στην Κορινθία δε οι ερωτήσεις του κ. Δήμα για το στρατόπεδο μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσουν. Πού ήσασταν τόσο καιρό κ. Δήμα; Τι είδους πίεση ασκήσατε εσείς και οι υπόλοιποι βουλευτές της ΝΔ στην κυβέρνηση Σαμαρά για να κλείσει το Κέντρο Κράτησης;
ΥΓ2.
Το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας της παρούσας κυβέρνησης με το κόμμα του Λεβέντη μόνο σαν αστείο μπορεί να εκληφθεί. Αν μετά τις ένθερμες δηλώσεις των θλιβερών Παππά και Φλαμπουράρη, η κυβέρνηση σκέφτεται κάτι τέτοιο σημαίνει ότι εκτός των άλλων το μέτρο έχει χαθεί εντελώς και τα όσα λέγαμε στην αρχή για αξιοπιστία πάνε ένα βήμα παραπέρα. Στη σφαίρα του σουρεαλισμού!