Απόψεις

Η Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση για τα ζητήματα των Δικαιωμάτων (Απόφαση 1ης Πανελλαδικής Συνάντησης)

25/10/2015

Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση

Η όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών που προκαλούνται από την επικράτηση ακραίων νεοφιλελεύθερων πολιτικών σε διεθνές επίπεδο, η αλλαγή του παραδείγματος των εργασιακών σχέσεων στην Ευρώπη και η πλήρης ανατροπή του κράτους πρόνοιας που είχε εγκαθιδρυθεί μεταπολεμικά σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες, οι περιφερειακοί πόλεμοι που πυροδότησαν ή υπέθαλψαν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην Ασία και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούσαν παρά να έχουν ως συνέπεια την αλλοίωση και της αντίληψης περί δημοκρατίας εντός των αστικών κρατών.

Τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα βρίσκονται σε πλήρη διωγμό σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Το «δίκαιο της ασφάλειας» που επιβλήθηκε τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη στο πλαίσιο του επονομαζόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», αποδυνάμωσε σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εγγυήσεις που απέρρεαν από το αστικό «κράτος δικαίου». Σήμερα, μετά και τις «τυφλές» επιθέσεις του ΙSIS στη Γαλλία, βρισκόμαστε σε μια νέα φάση του «πολέμου» αυτού. Μία φάση που θα έχει ως «παράπλευρες απώλειες» τους πρόσφυγες (δηλαδή τα θύματα που επιχειρούν να ξεφύγουν από τη θηριωδία του Ι.Κ.) , την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων, καθώς και τη διεύρυνση του κράτους «έκτακτης ανάγκης» σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Και όταν το «δίκαιο έκτακτης ανάγκης στο όνομα της ασφάλειας» συναντάται με το οικονομικό δίκαιο «έκτακτης ανάγκης» και της εσωτερικής υποτίμησης, το μίγμα που παράγεται είναι τρομακτικό για τις κοινωνίες και τις υποτελείς τάξεις.

Στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, ιδίως στη χώρα μας και στις χώρες που έχουν υποβληθεί σε μνημόνια, διαπιστώνεται ότι δεν μπορούν να υπάρξουν πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης χωρίς προηγουμένως να απογυμνωθούν οι άνθρωποι από θεμελιώδη δικαιώματα τους. Ακριβώς γιατί, για να επιβληθούν αυτές οι πολιτικές, χρειάζεται να περιοριστούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, άρα να αυξηθούν οι κοινωνικές διαιρέσεις και η καταστολή. Η σφαίρα των κοινωνικών και των πολιτικών δικαιωμάτων ελαχιστοποιείται και υποτάσσεται στις οικονομικές προτεραιότητες της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η νεοφιλελεύθερη επίθεση δεν θα μπορούσε να επιβάλλει το σχέδιο της χωρίς ταυτόχρονα να επιχειρήσει μία διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, που περιλαμβάνει τόσο μία προσπάθεια μετατόπισης της κοινωνικής αντιπαράθεσης από το ταξικό πεδίο στο εθνικό, όσο και την καλλιέργεια στρεβλωτικών διαχωριστικών «προτεραιοποιήσεων», όπως πχ ανάμεσα στα δικαιώματα των Ελλήνων και αυτά των αλλοδαπών. Ανάμεσα στα δικαιώματα που διεκδικούνται από «μειοψηφίες» (εθνικές, κοινωνικές, φυλετικές, ταυτοτικές, θρησκευτικές) και αυτών που αφορούν στο «σύνολο της κοινωνίας». Και είναι ακριβώς πάνω σε αυτές τις στρεβλωτικές διαιρέσεις που βρίσκουν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, ο ρατσισμός, ο κοινωνικός συντηρητισμός και η ακροδεξιά/φασιστική ιδεολογία.

Μετά την ψήφιση των μνημονίων η κατάσταση επιδεινώνεται δραματικά. Η στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης περιλαμβάνει την εργασία, την υγεία, την παιδεία, την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ισότητα, την ισονομία, τη δικαιοσύνη. Όλα αυτά υποτιμώνται ως αξίες και ταυτόχρονα προβάλλονται από τους συστημικούς μηχανισμούς ιδεολογικής επιβολής ως κανονικότητα και όχι ως εκτροπή.

Στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήθηκε μία βελτίωση σε ζητήματα που άπτονται του προσφυγικού/μεταναστευτικού, των φυλακών και των δικαιωμάτων της LGBT κοινότητας. Η βελτίωση αυτή, παρότι άτολμη και περιορισμένης κλίμακας, υπήρξε σημαντική. Ωστόσο, σήμερα, σειρά από δικαιώματα που κατοχυρώθηκαν, υποτίθεται, νομοθετικά, όπως πχ το δικαίωμα σπουδών των κρατουμένων, η απαγόρευση λήψης DNA δια της βίας, η μη ποινικοποίηση των προσωπικών σχέσεων, η αποφυλάκιση ατόμων με ποσοστό αναπηρίας άνω του 65%, είτε δεν εφαρμόζονται είτε περιορίζονται.

Η δημιουργία hot spots στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη γενικότερη πολιτική της Ε.Ε. για κλείσιμο των συνόρων και διατήρηση της μεγάλης πλειοψηφίας των προσφυγικών πληθυσμών σε στρατόπεδα της Τουρκίας, του Λιβάνου και της Ιορδανίας, είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε νέα κέντρα κράτησης και σε νέες αιματηρές «επαναπροωθήσεις», που θα συνεχίσουν να μεταβάλλουν το Αιγαίο σε «υγρό τάφο».

Στο πλαίσιο της επιβολής ενός τρίτου, σκληρότερου μνημονίου, ακόμη και αυτονόητες ή θεωρητικά «ανώδυνες» μεταρρυθμίσεις για το κράτος, όπως πχ η αναγνώριση του γάμου των ομοφυλοφίλων, προσκρούουν όχι μόνο σε στερεοτυπικά, φοβικά σύνδρομα, αλλά και στην ανάγκη περιορισμού των οικονομικών δικαιωμάτων που αυτές συνεπάγονται: ασφαλιστικών, προνοιακών κλπ.

Και αν αυτό ισχύει μία φορά για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας, ισχύει στο πολλαπλάσιο για τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τα ΑΜΕΑ, τους άστεγους ή τους φυλακισμένους, όπου το οικονομικό διακύβευμα είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Η κατάσταση στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού παραμένει άθλια και πυροδοτεί νέες κινητοποιήσεις των φυλακισμένων, τα προνοιακά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των ΑΜΕΑ περικόπτονται, το δικαίωμα στη στέγη απειλείται από τους πλειστηριασμούς και τον δραστικό περιορισμό της προστασίας της πρώτης κατοικίας.

Η αστικού τύπου απαίτηση για διαχωρισμό της Εκκλησίας από το Κράτος όχι μόνο δεν γίνεται αποδεκτή, αλλά και υποτάσσεται στο εθνικο-πατριωτικό πλαίσιο των ΑΝΕΛ. Διαφορετικές προσεγγίσεις σε θέματα επιστημονικής ορολογίας, όπως πχ σχετικά με τον εάν υπήρξε γενοκτονία ή εθνοκάθαρση των Ποντίων, στοχοποιούνται από συντηρητικούς κύκλους και προκαλούν πανικό όχι μόνο στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και σε τμήματα της Αριστεράς.

Λόγω της οικονομίας του κειμένου, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψουμε διεξοδικά τους άξονες μιας «δικαιωματικής πολιτικής». Άλλωστε η «ύλη» των δικαιωμάτων είναι τεράστια και διαπερνά όλες τους τομείς των κοινωνικών, πολιτικών και παραγωγικών σχέσεων. Θα περιοριστούμε, λοιπόν, να παρουσιάσουμε, ενδεικτικά, «αιχμές» όπου θα πρέπει να εστιάσουμε κάποιες από τις παρεμβάσεις μας, έχοντας επίγνωση ότι αυτή η καταγραφή είναι εξαιρετικά ελλιπής.

Καταστολή-αστυνομική βια

Βιώνουμε μια πρωτοφανή αναίρεση του Συντάγματος και των προστατευτικών για τους πολίτες νομικών και δικονομικών εγγυήσεων, λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής και της συμμόρφωσης προς τους δανειστές. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί μια νέα κατάσταση “έκτακτης ανάγκης”, η οποία μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε θεμελιώδη νόμο του κράτους, αποσκοπώντας στον έλεγχο και στην πειθάρχηση της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού. Ο κίνδυνος μιας σκλήρυνσης στο πεδίο της καταστολής γίνεται μεγαλύτερος μετά τις φονικές επιθέσεις του ISIS στη Γαλλία, που θα χρησιμοποιηθούν ως πρόσχημα για νέες ειδικές «αντιτρομοκρατικές» και κατασταλτικές συμφωνίες στο πλαίσιο της Ε.Ε. Όμως το «φίδι» που επωάστηκε από το «αυγό» των «αντιτρομοκρατικών» πολέμων, της ισλαμοφοβίας, των κοινωνικών αποκλεισμών και της περιστολής των δικαιωμάτων, δεν μπορεί να καταπολεμηθεί με αυτές ακριβώς τις πολιτικές που τροφοδότησαν τόσο την άνοδο του ισλαμικού φονταμενταλισμού όσο και της ακροδεξιάς/φασιστικής/ναζιστικής ιδεολογίας.

Στόχος δικός μας δεν μπορεί να είναι άλλος από την απόκρουση όλων των ειδικών κατασταλτικών και «αντιτρομοκρατικών» πλαισίων, όπως του άρθρου 187 και 187Α Π.Κ. που περιορίζουν τις προστατευτικές για τους πολίτες νομικές και δικονομικές εγγυήσεις.

Στις άμεσες προτεραιότητες μας πρέπει να εντάξουμε τον αγώνα ενάντια στην αστυνομική βία, την αυξανόμενη δικαστική αυθαιρεσία και την προληπτική καταστολή. Να προτάξουμε ως κοινωνικά αιτήματα τον αφοπλισμό των αστυνομικών και την απαγόρευση χρήσης χημικών στις διαδηλώσεις, την πραγματική και όχι εικονική κατάργηση των ειδικών σωμάτων ασφαλείας (ΜΑΤ, Δέλτα, Ζήτα, Δίας κλπ), την εκκαθάριση της αστυνομίας από τους ναζιστικούς/φασιστικούς θύλακες. Να υπερασπιστούμε σε όλη τους την έκταση τα δικαιώματα της διαδήλωσης, της απεργίας, των συλλογικών πολιτικών και συνδικαλιστικών δράσεων και κινητοποιήσεων.

Προσφυγικό – Μεταναστευτικό

Στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κυοφορεί αντιλήψεις ρατσισμού, ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας, η αριστερά, από θέση αρχής, δεν διέκρινε ποτέ τους ανθρώπους με βάση το φύλο, τη φυλή, τη θρησκεία, την καταγωγή ή την έμφυλη ταυτότητα τους. Και αυτό αποτελεί τη βάση της ταξικής της ανάλυσης και συγκρότησης. Ο διεθνισμός και η αλληλεγγύη είναι αναγκαία ταυτοτικά στοιχείο της αριστεράς.

Χρειάζεται να αποδομήσουμε τον ρατσιστικό ξενοφοβικό λόγο, αναδεικνύοντας την υποκρισία και τα αδιέξοδα του. Το επίκεντρο της κριτικής μας πρέπει να είναι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, που διαλύει χώρες, που νομιμοποιεί πολέμους, που ξεριζώνει εκατομμύρια ανθρώπους από τα σπίτια τους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις δηλώσεις αλληλεγγύης της προς τα προσφυγικά ρεύματα (που αποτελούν πλέον τη μεγάλη πλειοψηφία των μεταναστευτικών εισροών), εφαρμόζει στην πραγματικότητα την πολιτική της Ε.Ε. και της Ευρώπης – Φρούριο. Μιας πολιτικής που επιδιώκει τη διατήρηση της μεγάλης πλειοψηφίας των προσφύγων σε στρατόπεδα εκτός Ευρώπης (κυρίως Τουρκία, Λίβανο και Ιορδανία) καθώς και τη δημιουργία hotspots στην Ελλάδα και στην Ιταλία, στις κύριες δηλαδή πύλες εισόδου προσφύγων και μεταναστών από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Ιράν, την Παλαιστίνη και το Κουρδιστάν. Στα hotspots θα γίνεται η πρώτη και κρίσιμη διαλογή των (περιορισμένων αριθμητικά) «επιλέξιμων» για μετεγκατάσταση στις χώρες της Ε.Ε., με σαφώς ταξικά, εθνικά ή ακόμη και θρησκευτικά κριτήρια. Παράλληλα, διατηρεί τον Φράχτη στον Έβρο (μία από τις κύριες αιτίες για τους μαζικούς πνιγμούς στο Αιγαίο), ενώ αποδέχεται την αναβάθμιση της καταστολής, ενισχύοντας τη FRONTEX και τον ρόλο της στη φύλαξη των συνόρων.

Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες ότι το συνολικό πρόβλημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης μπορεί να λυθεί όσο συνεχίζουν να υπάρχουν οι συνθήκες που το αναπαράγουν. Είναι επίσης σαφές ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση χωρίς ένα ισχυρό διεθνές και ευρωπαϊκό αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό κίνημα, χωρίς την απαίτηση για κατάργηση της Ευρώπης – Φρούριο, ενός δομικού στοιχείου στη συγκρότηση της Ε.Ε.

Μέχρι τότε, όμως, μία ουσιαστική πολιτική αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα προϋπέθετε σύγκρουση με τη βασική κατεύθυνση της Ε.Ε. για δημιουργία ειδικών προσφυγικών ζωνών εκτός των ευρωπαϊκών συνόρων, κατάργηση του Φράχτη του Έβρου, άρνηση της δημιουργίας hotspots στην Ελλάδα, καθιέρωση ασφαλών λωρίδων διέλευσης για τους αιτούντες άσυλο, άρνηση συναίνεσης στην άσκηση βίας σε πλοιάρια που μεταφέρουν πρόσφυγες και μετανάστες, περιορισμό και αποδυνάμωση της FRONTEX, σταθερή απαίτηση για κατάργηση των Κανονισμών του Δουβλίνου και καταμερισμό των προσφύγων στο σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργία ανοιχτών κέντρων πρώτης υποδοχής και φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών, με προσανατολισμό των αναλογούντων ευρωπαϊκών πόρων στην ενίσχυση των δομών υποδοχής και φιλοξενίας και όχι σε έργα συντήρησης και ενδυνάμωσης της καταστολής.

Ταυτόχρονα, πρέπει να διεκδικήσουμε νέα διαδικασία νομιμοποίησης για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που βρίσκονται στη χώρα μας (η τελευταία έγινε το 2005), να διεκδικήσουμε την πολιτογράφηση για τους επί μακρόν διαμένοντες, να παλέψουμε για τη χορήγηση ιθαγένειας σε όλα τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τη νομική κατάσταση των γονιών τους. Να διεκδικήσουμε την ισότιμη ένταξη τους στα συνδικάτα και το δικαίωμα τους να έχουν φωνή στις εκλογές της χώρας όπου ζουν μόνιμα.

Φυλακές – κρατούμενοι/ες

Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές και στο νοσοκομείο κρατουμένων του Κορυδαλλού συνιστούν μία δεύτερη ποινή μέσα στην ποινή. Τα δικαιώματα των κρατουμένων συνεχίζουν να παραβιάζονται συστηματικά, ενώ η καταστολή και η κακοποίησή τους αποτελούν μέρος της καθημερινότητας που βιώνουν.

Η κρατική καταστολή στα χρόνια της μνημονιακής πολιτικής αναβαθμίστηκε και σκλήρυνε τη στάση της τόσο για όσους-ες είναι έξω, όσο και για όσους και όσες βρίσκονται κρατούμενοι στις φυλακές. Αποτέλεσμα, ήταν να δημιουργηθούν οι φυλακές τύπου Γ (χώροι κράτησης με ειδικό καθεστώς περιορισμού των δικαιωμάτων των κρατουμένων και της επικοινωνίας τους), οι οποίες, θεωρητικά τουλάχιστον, καταργήθηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ, εξαιτίας των αγώνων των φυλακισμένων και της κινηματικής ευαισθητοποίησης που υπήρξε. Ωστόσο, στην πράξη, οι ειδικές συνθήκες κράτησης συνεχίζουν να υφίστανται. Το ίδιο ισχύει και για σειρά νομοθετικών μέτρων που ψηφίστηκαν κατά την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η περίπτωση της Εύης Στατήρη, που χρειάστηκε να καταφύγει σε πολυήμερη απεργία πείνας και να θέσει σε κίνδυνο την υγεία της προκειμένου να πάψει η προφυλάκισή της, αλλά και οι παραβιάσεις του πλαισίου των σπουδαστικών αδειών των κρατουμένων, ιδίως όσων συσχετίζονται με πολιτικά αδικήματα και κρατούνται με βάση την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία, είναι ενδεικτικές περιπτώσεις της καταστρατήγησης του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου. Στην πράξη, οι συνθήκες διαβίωσης είτε στις φυλακές είτε στο νοσοκομείο κρατουμένων, παραμένουν εξίσου άθλιες όσο και πριν.

Στόχος της δικής μας αριστεράς θα πρέπει να παραμείνει να δίνει φωνή στους κρατούμενους, να δημοσιοποιεί τα αιτήματα και τις καταγγελίες τους, να κάνει γνωστά στην κοινωνία τα προβλήματα τους, να κινητοποιείται ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, να στηρίζει τους δίκαιους αγώνες τους, να διεκδικεί τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης και την αποσυμφόρηση των φυλακών, να αντιδρά σε κάθε απόπειρα έντασης της ποινικοποίησης, με οποιοδήποτε πρόσχημα.

Μειονότητες - Ρομά

Υπερασπιζόμενοι/ες το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των μειονοτήτων, θεωρούμε ότι, εκτός από τα λεγόμενα αντικειμενικά στοιχεία, όπως το θρήσκευμα ή οι πολιτιστικές και γλωσσικές επιλογές, είναι σημαντικό να προασπίσουμε και το υποκειμενικό στοιχείο, δηλαδή την πολιτική θέληση μιας μειονοτικής ομάδας να διατηρεί τη διαφορετική της ταυτότητά και να μην θέλει να αφομοιωθεί από την κοινωνική πλειοψηφία.

Πεδίο που χρήζει άμεσης παρέμβασης είναι το θέμα κοινωνικού αποκλεισμού των Ρομά, οι οποίοι αποτελούν την πιο περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα εντός του κράτους και γίνονται αποδέκτες πλήθους ρατσιστικών διακρίσεων και κοινωνικών αποκλεισμών: στη στέγαση, στην πρόσβαση στο νερό και στην ηλεκτροδότηση, στην καθαριότητα, στην εργασία, στην παιδεία. Ταυτόχρονα, ελάχιστα από τα κοινοτικά κονδύλια που αφορούν στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των Ρομά καταλήγουν στην πραγματικότητα σε αυτούς.

Θα πρέπει, από κοινού με τους ίδιους τους Ρομά, να εντείνουμε τους αγώνες ενάντια στην γκετοποίηση και την αναγκαστική μετεγκατάσταση τους σε περιοχές εκτός του κοινωνικού ιστού των πόλεων, να πιέσουμε τους δήμους που αρνούνται την εγγραφή τους στα δημοτολόγια, να συγκρουστούμε με τις κοινωνικές εκείνες αντιλήψεις που οδηγούν σε αποκλεισμό των παιδιών Ρομά από τα σχολεία των περιοχών τους. Να απαιτήσουμε τη διεύρυνση των Ιατρο-Κοινωνικών Κέντρων στις περιοχές κατοικίας τους, να διεκδικήσουμε τη διαχείριση των κοινωνικών κονδυλίων που αφορούν Ρομά με τη συμμετοχή εκπροσώπων τους. Να σταθούμε αλληλέγγυοι στο αίτημα για θέσπιση ενιαίου τύπου άδειας εμπορίας προϊόντων (π.χ. σε λαϊκές αγορές) από τους Ρομά, που να ισχύει σε πανελλαδικό επίπεδο, ώστε να αποφεύγεται η γραφειοκρατική διαδικασία των κατά τόπους αδειοδοτήσεων, η οποία καταλήγει σε αναίρεση της δυνατότητάς τους να ασκήσουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες. Να συμβάλλουμε στην ανάδειξη των ιδιαίτερων στοιχείων της κουλτούρας των Ρομά, για να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό που αντιμετωπίζουν σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής.

Στρατιωτική θητεία-αντιρρησίες συνείδησης

Η συνεργασία της κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ και η ανάληψη του υπουργείου Εθνικής Άμυνας από τον Π. Καμμένο δεν θα μπορούσε παρά να σηματοδοτήσει μία συντηρητική στροφή στις εφαρμοστέες από τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικές και στον τομέα αυτό.

Πράγματα που θεωρούσαμε ότι εντάσσονται στον πυρήνα του αξιακού προτύπου μιας αριστερής διακυβέρνησης, όπως είναι η μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, η ακύρωση συμμετοχής του ελληνικού στρατού στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, η δραστική μείωση διάρκειας της στρατιωτικής θητείας και η καθιέρωση ισόχρονης εναλλακτικής για τους αντιρρησίες συνείδησης, έχουν περιθωριοποιηθεί δραματικά, ενώ φαντάζει απίθανο να ενταχθούν είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου στο κυβερνητικό σχέδιο.

Οι αγώνες μας για καμιά συμμετοχή φαντάρου σε προσπάθειες καταστολής εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων, για κατάργηση του αδικήματος της ανυποταξίας ως διαρκούς εγκλήματος και για παύση των διώξεων/ ακύρωση των προστίμων που επιβάλλονται σε βάρος των αντιρρησιών συνείδησης, θα αποτελέσουν χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας αριστεράς και ενός πολύπλευρου κινήματος που βασίζεται στις κατευθύνσεις που ορίζουν τα προτάγματα της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σεξουαλικός προσανατολισμός και ταυτότητα φύλου

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες και επιτρέπει στο ρεύμα του φασισμού να βρίσκεται σε άνοδο. Συνεπώς αποτελεί άμεση ανάγκη να προασπίσουμε τα δικαιώματα της ΛΟΑΤ κοινότητας και να καταγγείλουμε τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου, εντάσσοντας αυτόν τον αγώνα στα προτάγματα της πάλης ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και στον συντηρητισμό του πολιτικο-κοινωνικού συστήματος.

Ειδικότερα, στη χώρα μας, λόγω της μη επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης στα ΛΟΑΤ ζευγάρια και της απουσίας οποιουδήποτε τύπου νομικής αναγνώρισής τους, τα ζευγάρια αυτά εξακολουθούν να στερούνται παντελώς τα δικαιώματα που απορρέουν από την έννομη αναγνώριση της συμβίωσής τους, όπως ασφαλιστική κάλυψη, κληρονομικά δικαιώματα, δυνατότητα να λάβει ο/η σύντροφος ιατρικές αποφάσεις για τον/την σύντροφο του/της σε περίπτωση νοσηλείας σε νοσοκομείο. Με λίγα λόγια τα ΛΟΑΤ ζευγάρια στερούνται το δικαίωμα της οικογενειακής ζωής. Η παραβίαση αυτού του ανθρώπινου δικαιώματος, καθώς και η παραβίαση του Άρθρου 14 της ΕΣΔΑ (απαγόρευση των διακρίσεων) οδήγησε, το Νοέμβριο του 2013, στην καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Δύο άλλα κεντρικά ζητήματα είναι η εξαίρεσή τους από το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο και στην τεκνοθεσία. Η ψήφιση του καινούργιου συμφώνου συμβίωσης με επέκταση στα ΛΟΑΤ ζευγάρια δε θα λύσει το πρόβλημα των διακρίσεων που αυτά αντιμετωπίζουν, λόγω της εξαίρεσής τους από την τεκνοθεσία καθώς και της μη αναγνώρισης των ήδη υπαρχουσών ΛΟΑΤ οικογενειών. Οι διακρίσεις θα αντιμετωπιστούν με την προώθηση και ψήφιση του πολιτικού γάμου με πλήρη και ίσα δικαιώματα για όλους.

Εξίσου σημαντικό είναι να αναδείξουμε και το ζήτημα της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου για τους τρανς συμπολίτες μας, καθώς η κοινωνική αυτή ομάδα αντιμετωπίζει στον μέγιστο βαθμό τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς.

Πρέπει άμεσα να διεκδικήσουμε:

  • Την αναγνώριση για όλα τα ζευγάρια, ανεξαρτήτως φύλου των δύο συντρόφων, του δικαιώματος στον πολιτικό γάμο με πλήρη και ίσα δικαιώματα.
  • Την ένταξη του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στο υποχρεωτικό πρόγραμμα των σχολείων.
  • Την λειτουργία ανεξάρτητου οργάνου που θα ερευνά τις καταγγελίες για βία εκ μέρους της αστυνομίας εναντίον ομοφυλοφίλων, λεσβιών, αμφισεξουαλικών και διεμφυλικών ατόμων.
  • Την επιμόρφωση των δημοσίων λειτουργών (δικαστικών, εκπαιδευτικών, υπαλλήλων υπηρεσιών που έρχονται σε επαφή με πολίτες, αστυνομικών και οργάνων της τάξης) πάνω σε ζητήματα άρσης διακρίσεων ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.

Διαχωρισμός Εκκλησίας – Κράτους

Η υποφορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας ή και η παντελής απαλλαγή της από την φορολογία, η ιδεολογική σύνδεση του κράτους με την εκκλησία και η επιβολή του μαθήματος των θρησκευτικών (στην ουσία κατήχησης) στα σχολεία, με τη διατήρηση της διαβόητης “εγκυκλίου Λοβέρδου”, είναι στοιχεία που δεν συνάδουν καν με το χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας.

Επιβάλλεται, άμεσα, να διεκδικήσουμε τον ιδεολογικό, διοικητικό και πολιτικό διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος, σε όλα τα επίπεδα. Να διεκδικήσουμε τις δημόσιες ιδιοκτησίες και τους δημόσιους χώρους που έχει καταπατήσει η Εκκλησία. Να επιβάλλουμε γενναία φορολογία στα εκκλησιαστικά έσοδα.

Αντιφασιστικό κίνημα

Τα ρήγματα που έχουν δημιουργηθεί από την αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, σε συνδυασμό με το κενό που δημιουργείται, πλέον, από την εγκατάλειψη των οραμάτων και των αξιακών προταγμάτων της αριστεράς, δημιουργούν ορατό κίνδυνο ανάπτυξης, στο μέλλον, είτε της λαϊκής ακροδεξιάς είτε φασιστικών/ναζιστικών φαινομένων. Υπό αυτή την έννοια, ευθύνη για την πολιτική και επιχειρησιακή γιγάντωση της Χρυσής Αυγής έχουν όλες οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις που υπηρετούν τα μνημόνια και θρέφουν το ρατσισμό.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να επιχειρήσουν οι νεοναζί να αυτοπροβληθούν ως η κύρια αντιπολίτευση στις μνημονιακές πολιτικές που θα εφαρμόζει η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την επιτήρηση των δανειστών.

Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο έχει μεγάλη σημασία η καταδίκη της συμμορίας της Χρυσής Αυγής για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης στην δίκη που ήδη έχει ξεκινήσει. Έχει μεγάλη σημασία να υπάρχουν κοινωνικές αντιστάσεις και αριστερή αντιπολίτευση στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία, στην ισλαμοφοβία, αλλά και στα μέτρα λιτότητας που θα εφαρμοστούν τους επόμενους μήνες.

Είναι χρέος του κινήματος και της Αριστεράς να πάρουμε στα σοβαρά τη φασιστική απειλή και να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο ανάπτυξης στους νεοναζί.

Να ξεκινήσουμε έναν αγώνα διαρκείας για την εκθεμελίωση του φασισμού από τις γειτονιές και τους κοινωνικούς χώρους. Να δημιουργήσουμε ενωτικές αντιφασιστικές συνελεύσεις, όπου δεν υπάρχουν, και να ενισχύσουμε περαιτέρω τον συντονισμό τους.