Επικαιρότητα

Τι γυρεύουν τα ΜΑΤ στο Παίδων;

07/01/2017

Πάνος Χριστοδούλου

Πρόσφατα δημοσιεύτηκε άρθρο της Guardian που αφορούσε το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ελλάδας. Το άρθρο περιέγραφε την κατάσταση, ενδεχομένως πιο ζοφερή από ότι είναι στην πραγματικότητα. Οι σημαντικές περικοπές την περίοδο των μνημονίων, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους  στην υγεία, παρά την ηρωική αντίσταση των γιατρών που επέλεξαν να δώσουν τη μάχη στα ελληνικά νοσοκομεία, ιδιαίτερα των νέων ειδικευόμενων, που επέλεξαν να εκπαιδευτούν στα νοσοκομεία της χώρας τους.

Το δημοσίευμα της Guardian όμως, δεν πρόλαβε χρονικά να αποτυπώσει την εικόνα των δυνάμεων καταστολής (ΜΑΤ) να κινούνται στο παιδιατρικό νοσοκομείο της Αθήνας, λίγο μετά την «προσαγωγή» του 6χρονου παιδιού των Ρούπα και Μαζιώτη. Τι θα έλεγε άραγε ένας ξένος ρεπόρτερ αντικρίζοντας εξοπλισμένες δυνάμεις της αστυνομίας σ’ ένα παιδιατρικό νοσοκομείο; Προφανώς θα υποβάθμιζε όχι μόνο την υγειονομική δυνατότητα της χώρας, αλλά και τη δημοκρατική.

Αστυνομία σε νοσοκομεία στην Ελλάδα παραπέμπει στο καθεστώς της επταετούς χούντας. Άραγε τι εξυπηρετεί; Δεν υπάρχει καμία ιστορική αναφορά όπου οποιοδήποτε ριζοσπαστικό στοιχείο οποιαδήποτε μορφής στην Ελλάδα, επιχείρησε να εισβάλει σε νοσοκομείο. Σεβόταν όπως είναι λογικό τους ασθενείς που δίνουν τη μάχη για την υγεία τους, τους επαγγελματίες υγείας που δίνουν τη μάχη με το χρόνο και τις ανεπάρκειες και τους συγγενείς που προσπαθούν να βοηθήσουν. Κάτι που δε σεβάστηκαν για μια ακόμα φορά, οι Ελληνικές Αρχές. Την ίδια στιγμή που προφασίζονται το ενδιαφέρον για την ψυχική υγεία του 6χρονου, θέτουν σε κίνδυνο όχι μόνο τη δική του αλλά και των άλλων παιδιών.

Όχι μόνο περιφέρουν ένα παιδί, ως υλικό τρόπαιο απέναντι στην τρομοκρατία, από τη ΓΑΔΑ στο Παίδων, μακριά από τους συγγενείς του, αλλά διαταράσσουν την ηρεμία του νοσοκομείου. Έχοντας πραγματοποιήσει το μερικό τμήμα της ειδικότητας μου στο Παιδιατρικό νοσοκομείο Πατρών, θεωρώ επικίνδυνη την ύπαρξη δυνάμεων καταστολής εντός νοσηλευτικών ιδρυμάτων, όπως και καθετί που παρεμποδίζει την ομαλή λειτουργία του χώρου. Πέραν του ότι είναι υποτιμητική για το χαρακτήρα των ιδρυμάτων.

Ήρθε η ώρα λοιπόν το προσωπικό του νοσοκομείου να δώσει άλλη μια μάχη. Μαζί με τις ιατρικές ενώσεις, οι  σύλλογοι των  εργαζομένων οφείλουν να αντισταθούν στη βαρβαρότητα αυτή. Ο Πατέρας Αντώνιος της Κιβωτού έδειξε με λαμπρό τρόπο, ότι τα επαγγέλματα συνδέονται με την κοινωνική ζωή. Οι επαγγελματίες της Υγείας λοιπόν χρειάζεται να ορθώσουν το ανάστημα τους σε αυτή τη βαρβαρότητα και να πουν το αυτονόητο: δε γίνεται με πρόφαση την έρευνα για την ενδεχόμενη κατάσταση της υγείας ενός παιδιού, να διαταράσσεται σίγουρα ο ψυχισμός του με εικόνες και εμπειρίες που θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του.

 

Όσο για τους εμπνευστές αυτή της επιλογής, μιλά καλύτερα ο Βάρναλης με το επίκαιρο πρωτοχρονιάτικο: 

Σαράντα λύκοι με προβιά (γι᾿ αυτοὺς χτυπά η καμπάνα)

καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!

Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,

κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι

 

Τίποτα δεν είναι σταθερό. Είναι αυθαίρετο αναγκαστικά το σημείο όπου διαλέγουμε να ξεκινήσουμε. Κάπου ανάμεσα σε ένα παρελθόν μισοξεχασμένο κι ένα μέλλον που ακόμη παραμένει δυσδιάκριτο (Clive Barker, Υφαντόκοσμος). Ο όρκος του Ιπποκράτη λοιπόν, δεν έχει κυρίως αναφορά στα ιατρικά και μόνο. Δεν νοείται εκτός της κοινωνίας και των στοιχειωδών δικαιωμάτων. Ο όρκος του Ιπποκράτη είναι αυτός που μας χωρίζει από τους παραπάνω και από αυτούς που έχουμε χρέος να υπερασπιστούμε, τους ασθενείς μας και όσους μας έχουν ανάγκη.

 

Ο Πάνος Χριστοδούλου είναι ειδικευόμενος βιοπαθολόγος στο ΓΝΙ Χατζηκώστα και πρώην εργαζόμενος στους Γιατρούς του Κόσμου.