Να έρθουμε σε ρήξη με την ΕΕ της φτώχειας, του ρατσισμού και του πολέμου
26/03/2017
Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση
Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 60 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης των 7 κρατών-μελών, που αποτέλεσε το πρόπλασμα της σημερινής οικονομικής και πολιτικής ολοκλήρωσης των 27 κρατών-μελών, του κοινού νομίσματος, αλλά και της βαθιάς κρίσης.
Στην εξηντάχρονη πορεία της η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τα τις όποιες αναφορές της στην Ευρώπη της ευημερίας, της κοινωνικής συνοχής και της οικονομικής σύγκλισης, πριν απ’ οτιδήποτε άλλο, διαμορφώθηκε σε ένα τεράστιο μηχανισμό σταθεροποίησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας τόσο στο υπερεθνικό όσο και στο εθνικό επίπεδο για κάθε χώρα-μέλος, σε πλήρη ασυμφωνία με τις ανάγκες και τις δυνατότητες των κοινωνιών της Ευρώπης.
Στην νέα περίοδο της παγκόσμιας (καπιταλιστικής) κρίσης και νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας συνιστά το βασικό μηχανισμό οργάνωσης και αναπαραγωγής του σύγχρονου «καπιταλισμού του χάους», της θεσμοθετημένης λιτότητας, της απαξίωσης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, της ολοκληρωτικής κυριαρχίας της λογικής του κεφαλαίου. Αποτυπώνει εξίσου μια Ευρώπη διαφορετικών στρατοπέδων, όπου δίπλα στον «πυρήνα» με επίκεντρο τη Γερμανία που αποτελεί το βασικό εισηγητή της λιτότητας, ο Ευρωπαϊκός Νότος «μεταρρυθμίζεται» με έμφαση στην ανάπτυξη με νεοφιλελεύθερους όρους, οι τέσσερις χώρες του Βίζεγκραντ συγκροτούνται γύρω από μια ακροδεξιά ατζέντα, κλπ. Παράλληλα, οι περιφερειακοί πόλεμοι, με επίκεντρο τον συνεχιζόμενο πόλεμο στη Συρία, ο οποίος εμπλέκει τις κορυφαίες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, διογκώνουν τις παραπάνω αντιθέσεις, προκαλώντας τεράστια προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα. Ρεύματα τα οποία συναντάνε από τη μια μεριά την ξενοφοβία και τον ρατσισμό της Ευρώπης των κλειστών συνόρων, και από την άλλη το ανταγωνιστικό κίνημα της αλληλεγγύης, του αντιρατσιστικού και αντιπολεμικού αγώνα.
Η απάντηση σε αυτόν τον εφιάλτη δεν μπορεί να είναι ούτε η «προσαρμογή» της χώρας και η επίκληση ενός ψευδεπίγραφου «κοινοτικού κεκτημένου», όπως μας προτείνει η σημερινή μεταλλαγμένη αριστερή κυβέρνηση, μιλώντας με τη γλώσσα του (πρώην) αντιπάλου, αλλά και η αντιπολίτευση. Ούτε όμως και μια τεχνική έξοδος απλώς από το ευρώ που θα αφήνει την δυνατότητα στην ΕΕ αλλά και στα απόλυτα υπαρκτά κοινωνικά στηρίγματα της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό της χώρας (των «Μένουμε Ευρώπη») να ασκήσουν κάθε εκβιασμό στην κοινωνία των εργαζομένων.
Η μόνη απάντηση-άρνηση της καταστροφής μας είναι η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που σημαίνει μία συνολική πολιτική αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων τόσο στο μέτωπο των καθημερινών πολιτικών αγώνων για τη βελτίωση της καθημερινότητας των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και την ανατροπή της μνημονιακής εξαθλίωσης, στους χώρους εργασίας και σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής, όσο βεβαίως, και στο μέτωπο των καταναγκασμών που προκύπτουν από την υπαγωγή των κοινωνικών αναγκών στις επιταγές του ενιαίου νομίσματος, και της λιτότητας χωρίς ημερομηνία λήξεως.
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει βασιλική οδός προς την κοινωνική απελευθέρωση, και καμία προσφυγή στο εθνικό νόμισμα, καμιά λογική εθνικής αναδίπλωσης στη χαμένη ανταγωνιστικότητα της «εθνικής οικονομίας» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάγκη ενεργοποίησης των δυνάμεων της εργασίας προκειμένου να διεκδικήσουμε αυτό που μας ανήκει: τη ζωή που ονειρευόμαστε.
Καλούμε σε μαζική αγωνιστική συμμετοχή στη διαδήλωση ενάντια στη νεοφιλελεύθερη ΕΕ του αυταρχισμού, της λιτότητας, της περιστολής των κοινωνικών δικαιωμάτων και του ρατσιστικού αποκλεισμού, την Τρίτη 28 Μαρτίου στα Προπύλαια, στις 6 μμ, και στις διαδηλώσεις στις άλλες πόλεις της Ελλάδας.
25 Μαρτίου 2017