Επικαιρότητα

Πολιτική συγκυρία σε διεθνές επίπεδο: Ευρωπαϊκές εξελίξεις

24/04/2017

Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση

Ειδικά, στην ΕΕ το 2017 αναμένεται να αποτελέσει έτος εξελίξεων και ανατροπών του πολιτικού σκηνικού με σαφή  μετατόπιση προς τα δεξιά - ακροδεξιά. Ήδη επίκεινται εκλογές στην Ολλανδία μέσα στο Μάρτιο, στις οποίες το ξενοφοβικό και ακροδεξιό «κόμμα της Ελευθερίας» του Γκέερτ Βίλντερς διεκδικεί με αξιώσεις την πρώτη θέση. Η ατζέντα του  αφορά την μετανάστευση, την σχέση της Ολλανδίας με την ΕΕ και τις αμυντικές δαπάνες. Στον αντίποδα, εξαιτίας αυτής της ρητορικής μίσους και της πόλωσης κατέρχεται για πρώτη φορά ένα κόμμα μεταναστών με τον τίτλο Denk (σκέψου) σε μια προσπάθεια να ανακόψει την επέλαση της ακροδεξιάς.

Στη Γαλλία τα ποσοστά της Λεπέν αυξάνονται και όπως διαφαίνεται, θα μπορούσε ακόμη και να επικρατήσει στον α' γύρο των εκλογών (τέλη Απριλίου) και να ενδυναμωθεί στον β’ γύρο (αρχές Μαΐου), παρά τον εναντίον της συνασπισμό των παραδοσιακών αστικών κομμάτων  (κεντροδεξιά- κεντροαριστερά). Η χρόνια λιτότητα και η πρόσδεση της Γαλλίας στην πολιτική του Γερμανικού Ευρωπαϊκού κέντρου, σε συνδυασμό με την μετανάστευση και τα κύματα των επιθέσεων φανατικών ισλαμιστών το τελευταίο διάστημα, έχουν οδηγήσει μεγάλο μέρος του κόσμου στην υποστήριξη των θέσεων της για δημοψήφισμα που θα θέσει το δίλημμα παραμονή ή όχι στην ΕΕ αλλά και της αντιμεταναστευτικής -ξενοφοβικής ρητορείας της.

Ενώ στη Γερμανία οι εκλογές τον Σεπτέμβρη φέρνουν το κονταροχτύπημα του SPD και των χριστιανοδημοκρατών για την  διεκδίκηση της εξουσίας με παράλληλη άνοδο του Afd (του ξενοφοβικού και  επίσης νεοφιλελεύθερου κόμματος που υποστηρίζει όμως την υιοθέτηση του μάρκου, την διάλυση της ΕΕ και τον αυστηρότερο έλεγχο των συνόρων), το   Αριστερό Die Linke αντιμετωπίζει ένα μεγάλο στρατηγικό αδιέξοδο.

Στην Ιταλία υπάρχει ακόμα η εκκρεμότητα των εκλογών μετά την παραίτηση του Ρέντσι την  επαύριον της ήττας του στο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του ιταλικού συντάγματος, που αποτέλεσε ένα ακόμα μεγάλο ράπισμα για τις αντιλαϊκές πολιτικές που ακολούθησε τα τελευταία χρόνια και την προσπάθεια θεσμοθέτησης αντιδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων. Δημοσκοπικά προηγείται το κόμμα των 5 αστέρων του Πέπε Γκρίλο, ο οποίος διαμηνύει ότι θα προκηρύξει δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Ιταλίας στο Ευρώ.

Μπροστά σε αυτό το σκηνικό η Αριστερά παρουσιάζεται αμήχανη. Την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο νεοφιλελεύθερο μπλοκ, ακολούθησαν στη συνέχεια μια σειρά από τραγικές συνθηκολογήσεις, με τους Podemos στην Ισπανία να αποδέχονται πλήρως τον ευρωζωνικό μονόδρομο, τον Κόρμπυν - που υποστηρίχτηκε από τη βάση του Εργατικού κόμματος της Μ. Βρετανίας- να απομακρύνεται από τον αρχικό ευρωσκεπτικισμό του και να προσδένεται στην καμπάνια του Bremain, αφήνοντας το Brexit που τελικά επικράτησε τον περασμένο Ιούνιο να αποτελέσει προνομιακό πεδίο για τη δεξιά και την ακροδεξιά ρητορική που το πλαισίωσε, με το ειδικό της αίτημα για μπλοκάρισμα των μεταναστευτικών ροών.  Στη  Γερμανία το Die Linke,  πλειοψηφικά στηρίζει πλήρως την πολιτική του  ΣΥΡΙΖΑ στα καθ’ ημάς και έχει δηλώσει ανοιχτά την πρόθεση του για δημιουργία κυβερνητικού συνασπισμού με το SPD του Σουλτς και τους Οικολόγους Πράσινους.  Στην Ιταλία η αριστερά είναι ακόμα πολυδιασπασμένη και απαξιωμένη πλήρως στη συνείδηση του κόσμου λόγω των συνεχών μετατοπίσεών της προς τα δεξιά, απότοκο της λογικής του «ιστορικού συμβιβασμού» ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70  και της συμμετοχή και στήριξης από το μεγαλύτερο κομμάτι της των  βομβαρδισμών στη Γιουγκοσλαβία το  1999  και της κυβέρνησης Πρόντι το 2006. Ακόμα και σήμερα, δεν έχει καταφέρει να αποκόψει τους δεσμούς της με τον κυβερνητισμό και τη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία.

Στην Ουκρανία η ακροδεξιά φιλοναζιστική κυβέρνηση Πορονσέκο ήρθε στην εξουσία τον Μάιο του 2014, μετά την πτώση της προηγούμενης "φιλορωσικής" κυβέρνησης λόγω της άρνησης ψήφισης  της σύμβασης σύνδεσης με την ΕΕ.  Η διακυβέρνηση Ποροσένκο χαρακτηρίζεται από την πλήρη κατάρρευση της οικονομίας και την καταβαράθρωση του επιπέδου διαβίωσης του λαού της, αλλά και από σκληρή καταστολή, φίμωση κάθε αντιπολιτευτικής φωνής, λογοκρισία, φασιστική και εθνικιστική προπαγάνδα. Επιστέγασμα των παραπάνω είναι ο πόλεμος που διεξάγει το Κίεβο ενάντια στο λαό του Ντονμπάς και που έχει ως αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένους. Το τελευταίο διάστημα, ο ουκρανικός στρατός εξαπολύει μεγάλης έκτασης επιθέσεις, με σφοδρές συγκρούσεις που μαίνονται σε όλη σχεδόν τη συνοριακή γραμμή μεταξύ των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς και της υπόλοιπης Ουκρανίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενώ καταδίκαζε ως αντιπολίτευση την τότε κυβέρνηση Σαμαρά,   άλλαξε στάση τον Νοέμβριο του 2015 μετά την ψήφιση από τη Βουλή της συμφωνίας σύνδεσης ΕΕ – Ουκρανίας, ενώ ένα χρόνο πριν την είχε καταψηφίσει στο Ευρωκοινοβούλιο.  Η μεταστροφή αυτή κορυφώθηκε το Φεβρουάριο με την επίσημη επίσκεψη του Τσίπρα στην Ουκρανία.