Ο τυχαίος θάνατος ενός διανομέα
24/05/2017
Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου
Συνάδελφοι, μέσα σε μια περίοδο ενός μηνός, μάθαμε για τρία θανατηφόρα τροχαία εργατικά ατυχήματα. Για τρεις ανθρώπους σαν κι εμάς, που δεν είναι πλέον κοντά μας, που έφυγαν κατά τη διάρκεια αυτού που λέγεται δουλειά courier, delivery και εξψτερικοί, αλλά στην πραγματικότητα αποδυκνείεται εξόντωση.
Την Τρίτη 14 Φλεβάρη του 2017 ο συνάδελφος Παναγιώτης Βρέτταρος, πατέρας δύο παιδιών, εργαζόμενος από το 2001 στη SPEEDEX, έχασε τη ζωή του στο δρόμο. Άφησε την τελευταία του πνοή στη Λ. Βουλιαγμένης εκτελώντας δρομολόγιο για λογαριασμό της Εurobank τα τελευταία χρόνια. Η εταιρεία εξ αρχής δεν ανακοίνωσε τίποτα για τις συνθήκες του δυστυχήματος, μην αναγνωρίζοντας φυσικά καμία ευθύνη για τον ευατό της. Το σωματείο μας άμεσα έκανε παρέμβαση στο κεντρικό κατάστημα της Speedex στο Βοτανικό, όπου μίλησε με συναδέλφους για το τραγικό συμβάν, ενώ σε γραπτή ερώτηση που έκανε στην εργοδοσία για τις συνθήκες του ατυχήματος δεν έλαβε καμία απάντηση που να εξηγεί τις ακριβείς συνθήκες του επέφεραν το θάνατο του συναδέλφου.
Την Πέμπτη 2 Μαρτίου, το το σωματείο είχε πραγραμματίσει μοτοπορεία με αφετηρία το Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω και κατάληξη το πνευματικό κέντρο Κορυδαλλού, όπου θα ακολουθούσε ανοιχτή συζήτηση για τα εργατικά τυχήματα. Είχαμε αποφασίσει πως θα περνούσαμε και από το ψητοπωλείο «Αλεξανδρινό», στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου για να αφήσουμε λίγα λουλούδια στη μνήμη ενός αδικοχαμένου συναδέλφου μας. Ο δεκαεφτάχρονος συνάδελφος άφησε την τελευταία του πνοή πέρυσι το καλοκαίρι στο δρόμο και ο εργοδότης του όχι μόνο δεν ανέλαβε τις ευθύνες που του αναλογούν, αλλά από ότι μάθαμε, το πρώτο που έκανε ήταν να τρέξει, για να αφαιρέσει το κουτί απο το μηχανάκι, ώστε να εξαφανίσει όποια στοιχεία αποδύκνειαν πως ο συνάδελφος εργαζόταν στην επιχειρησή του. Τραγική σύμπτωση εκείνης της ημέρας, η στιγμή όπου συνάδελφος διανομέας μας ενημέρωσε για το τραγικό ατύχημα ενός άλλου συναδέλφου στα Mikel στην περιοχή της λεωφόρου Αθηνών, ο οποίος είχε μεταφερθεί στο Αττικό νοσοκομείο. Στο άκουσμα της είδησης ή μοτοπορεία άλλαξε το αρχικό δρομολόγιό της και κινήθηκε στο μαγαζί που εργαζόταν ο συνάδελφος και περίπου 50 άτομα έκαναν παρέμβαση φωνάζοντας συνθήματα για το εργατικό ατύχημα, ενώ παράλληλα ζητήθηκαν εξηγήσεις και από τον εργοδότη. Δυστυχώς
μια εβδομάδα αργότερα ο συνάδελφος υπέκυψε στα τραύματα του σε ηλικία 22 ετών.
Δυστυχώς η τραγική αυτή λίστα συνεχίζεται με τροχαίο εργατικό δυστύχημα ακόμα ένος συναδέλφου, όπου εργαζόταν σε επιχείρηση με ανταλλακτικά στην Αγίας Άννης, στο Βοτανικό. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε παραπάνω πληροφορίες για το τι ακριβώς συνέβη και δεν καταφέραμε να μάθουμε ούτε το όνομά του. Είναι απορίας άξιο, πόσοι συνάδελφοι πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της εργασίας τους, χωρίς να μαθαίνουμε οτιδήποτε. Συνάδελφοι, το ξέρουμε καλά πως δεν παίζουμε στο έργο “ο τυχαίος θάνατος ενός διανομέα”. Ξέρουμε πως είμαστε αναλώσιμοι, πως όταν ανεβαίνουμε στα μηχανάκια μας, το αν και κατά πόσο θα γυρίσουμε σώοι και ασφαλείς είναι ή θα πρέπει να είναι προτεραιότητά μας. Το να έχει κάποιος από μας τροχαίο εργατικό ατύχημα με το μηχανάκι, δεν είναι θέμα κακιάς στιγμής, στραβής, δεν “ήταν γραφτό” ούτε “έκλεισε ο θεός τα μάτια” και άλλα χιλιοειπωμένα. Με λίγα λόγια, δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως παρουσιάζεται, αλλά ένα ταξικό φαινόμενο. Είναι αυτό το φαινόμενο- συνθήκη όπου αναγκαζόμαστε να γινόμαστε πιο παραγωγικοί, υπό την πίεση των εργοδοτών. Να μην μας παρέχουν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας (Μ.Α.Π), γιατί τους κοστίζει χρήματα. Να τρέχουμε και να αμελούμε κάθε κανονισμό ασφάλειας και να παραβιάζουμε τον Κ.Ο.Κ μέσα σε ένα μεροκάματο για να πάει πιο γρήγορα η παραγγελία ή το δέμα. Κι αυτό όχι γιατί μας κάνει κέφι να πηγαίνουμε σαν τρελοί, αλλά γιατί μας αναγκάζουν με την απειλή της απόλυσης και με τον εκβιασμό της ανεργίας. Αν θέλουμε λοιπόν να μην είμαστε εργαζόμενοι μιας χρήσεως πρέπει να μην συνηθίσουμε το θάνατο, να μην λέμε αδιάφοροι “έτσι είναι αυτά”. Ούτε φυσικά να κοιτάμε την πάρτη μας και να γινόμαστε ανταγωνιστικοί μεταξύ μας. Μπορεί το μηχανάκι να το καβαλάμε μόνοι μας, αλλά στους χώρους εργασίας πρέπει να σκεφτόμαστε μαζί, να αγωνιζόμαστε μαζί και να παλεύουμε μαζί γι’ αυτό που σήμερα ίσως να φαντάζει μακρινό.