Ανοιχτή επιστολή στον Πιέρ Λωράν

08/06/2017

Gilles Poux, δήμαρχος της Κουρνέβ

Κουρνέβ, 27 Απριλίου 2017

Αγαπητέ Πιέρ,

Οι κομμουνιστές βρίσκονται απέναντι σε μια επιλογή μείζονος στρατηγικής σημασίας.

- είτε να θέσουν τον εαυτό τους  πλήρως και με αποφασιστικότητα στην υπηρεσία μια λαϊκής δυναμικής που γεννήθηκε μέσα από την ελπίδα η οποία εμφανίζεται και πάλι στο λαό μας μέσα από την καταπληκτική προεκλογική εκστρατεία που ζήσαμε μαζί με τη ν Ανυπότακτη Γαλλία ,

- είτε να κοιτάξουν να διατηρήσουν τις δημόσιες θέσεις, μια νομιμότητα εξουσίας του μηχανισμού, μέσω υπολογιστικών συμπεριφορών, πράγματα που είναι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τον κόσμο.

Για μένα, δεν τίθεται δίλημμα, η επιλογή που επιβάλλεται είναι  η πρώτη.

Είναι αλήθεια, ότι δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στην αναβλητικότητα του κόμματός μου τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, ενός κόμματος που δείχνει να νοιάζεται περισσότερο για την ύπαρξή του παρά για το πώς θα βρίσκεται στην καρδιά του λαϊκού κινήματος.

Έχω την τρομακτική αίσθηση ότι για μία ακόμη φορά, καθοδηγούμενοι από τις σπασμωδικές αντιδράσεις του μηχανισμού, θα χάσουμε μια ιστορική ευκαιρία.

Για ακόμη μια φορά, διότι ο κατάλογος των χαμένων ευκαιριών είναι μακρύς στην ιστορία του κόμματος: Παραδείγματος χάριν: 

- Χάσαμε μία τέτοια το 1956, όταν  προτιμήσαμε να αποκρύψουμε από τους κομμουνιστές και τους λαούς την έκθεση Χρουτσώφ, με την ιδέα ότι έτσι θα διατηρούσαμε την φωτοστέφανό μας, κι έτσι, γίναμε αθέλητα συνένοχοι των εγκλημάτων και των εκτροπών του καθεστώτος της ΕΣΣΔ.

- Τέτοια ήταν και η περίπτωση στις δεκαετίες του  ’60 και ’70, όταν χωρίς να βλέπουμε ότι αναδεικνυόταν και πάλι ένα  ενθουσιώδες κίνημα λαϊκής χειραφέτησης, με τη νεολαία σε αναζήτηση μιας νέας κοινωνίας, ενός νέου κόσμου, αγνοώντας τη γέννηση των γυναικείων κινημάτων χειραφέτησης, βρεθήκαμε στην οπισθοφυλακή των  αγώνων και των νέων απαιτήσεων που αναδύονταν από το λαό.

- Τέτοια ήταν και η περίπτωση στη δεκαετία του ’80, απέναντι στα κινήματα των νέων των λαϊκών προαστίων, των παιδιών μεταναστών, όταν τους βλέπαμε να εξεγείρονται χωρίς να είμαστε ουσιαστικά παρόντες, παρόλο που στα λαϊκά αυτά προάστια είχαμε ένα κομμουνιστικό πυρήνα σε κάθε κεφαλόσκαλο.

- Και τι να πούμε για τα μετά το 2012 και τις παλινωδίες μας με το Μέτωπο της Αριστεράς.

Ας μην παρεξηγηθούν τα λόγια μου, δεν πρόκειται για ένα κατηγορητήριο εναντίον του ΚΚΓ, του κόμματός μου, πόσο μάλλον που τον ίδιο καιρό, καταφέραμε να είμαστε παρόντες στους κοινωνικούς αγώνες, στο επίκεντρο της διεθνιστικής αλληλεγγύης, όντας συχνά οι μόνοι που κρατήσαμε ζωντανή την ιδέα της ανάγκης του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Όμως, είναι εμφανές ότι με τις πρακτικές μας καταλήξαμε να μην αντιληφθούμε  τις αλλαγές που συνέβαιναν, τις εξελίξεις που σκιαγραφούνταν στην κοινωνία μας και τις απαιτήσεις που αναδύονταν μέσα στις μάζες. Και εν τοις πράγμασι, δεν συμβάλαμε ώστε αυτές οι δυνατότητες να αποκτήσουν επαρκή δυναμική ώστε να γίνουν πλειοψηφικές και να μετασχηματίσουν την κοινωνία.

Είχα κι εγώ ο ίδιος ρόλο σε αυτές τις πολιτικές, μπορούμε, όμως να εξελιχθούμε, όπως, για παράδειγμα, όταν η Μαρί-Ζώρζ Μπυφέ πρότεινε αυτήν την ωραία δυναμική του Μετώπου της Αριστεράς και το «όχι» στο δημοψήφισμα για την ευρωπαϊκή συνταγματική συμφωνία.

Σήμερα λοιπόν, θ’ αφήσουμε στα κρύα του λουτρού αυτά τα 7 εκατομμύρια ψηφοφόρων που μετατοπίστηκαν επειδή αισθάνθηκαν ταυτισμένοι με μια κοινωνική προοπτική που ενσάρκωσε το «μέλλον από κοινού»;

Θα συνεχίσουμε να λέμε ότι, υποστηρίζουμε μεν τον Μελανσόν, οι κομμουνιστές όμως θα κάνουν τη δική τους προεκλογική εκστρατεία, παρόλο που την Κυριακή 23/4 είχαμε πάει στα εκλογικά κέντρα για να εκπροσωπήσουμε την Ανυπότακτη Γαλλία;

Στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα πάμε με απαιτήσεις εκτός τόπου -καθότι κομματικές- και θα τροφοδοτήσουμε νέες διαιρέσεις, ασυνεννοησίες και παράλυση;

Προσωπικά, λέω «ως εδώ». Έχω μπουχτίσει απ’ αυτό το χάλι. 

Ας φανούμε τελικά ικανοί να απεμπλακούμε από τα μικροπολιτικά συμφέροντα του κάθε χώρου στον οποίο ανήκουμε, ας δεχτούμε ετούτη τη φορά να πάμε μπροστά, και να εξυπηρετήσουμε πάνω από όλα και χωρίς δεύτερες σκέψεις τα 7 εκατομμύρια γυναικών και αντρών, πολιτών που ανάκτησαν την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Την δύναμη του λαού.

Ας φανούμε ικανοί να παραδεχθούμε – και ετούτος ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών που μόλις δώσαμε μας το βροντοφώναξε – ότι η ιστορία της ένωσης της Αριστεράς με την οποία βαυκαλιστήκαμε από τα τέλη της δεκαετίας του 60 έχει τελειώσει. Μια νέα πολιτική πραγματικότητα έχει αρχίσει να συντελείται. Η εποχή των μικροσυμφερόντων, της καραμπόλας δήθεν για τη διατήρηση θέσεων έχει παρέλθει, και τόσο το καλύτερο. Μιας και το αποτέλεσμα όλων αυτών των πρακτικών ήταν μια συνεχής εξασθένιση. Νέες απαιτήσεις προκύπτουν, ας είμαστε ικανοί να παραμένουμε ανοικτοί σ’ αυτό το κίνημα, ας φανούμε εφευρετικοί, ας κάνουμε κάτι το πραγματικά νέο.

Έτσι, για να προσεγγίσουμε τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, είναι απαραίτητο να ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ της France Insoumise, του Parti de Gauche, του PCF (ΓΚΚ), και του Ensemble ... με ένα και μοναδικό στόχο: «να ενισχυθεί η κίνηση που μόλις εκφράσθηκε στις 23 Απριλίου 2017». Η συζήτηση αυτή θα μας φανεί πολύ χρήσιμη διότι αυτό που θα βγει από αυτό το δεύτερο γύρο των προεδρικών θα γυρίσει, για άλλη μια φορά, τις πλάτες του στις λαϊκές προσδοκίες.

Γι αυτό, γιατί να μη χρησιμοποιήσουμε σαν αφετηρία την απλή ιδέα, ότι με βάση το «άρθρο 11 παράγραφος 3 του ισχύοντος συντάγματος», που ορίζει ότι με 185 βουλευτές και 4,5 εκατομμύρια υπογραφές μπορούμε να επιβάλουμε την οργάνωση ενός δημοψηφίσματος για τη σύγκληση Συντακτικής Συνέλευσης, και μ’ αυτό τον τρόπο να δόσουμε μια άμεση και συγκεκριμένη συνέχεια στην εκστρατεία μας για τις προεδρικές ;

Ιδού ένας ωραίος και φιλόδοξος αγώνας.

Φυσικά, αυτοί οι βουλευτές θα πρέπει να αντιπροσωπεύουν με ισορροπημένο τρόπο τις υπάρχουσες δυνάμεις, αφήνοντας όμως ταυτόχρονα περιθώριο για υποψηφιότητες σε γυναίκες και άντρες που δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα. 

Αλλά έλεος, μην αρχίσουμε πάλι να υπαγορεύουμε τους όρους όπως το κάνεις πάλι, αν και ομολογουμένως με πολύ ευγένεια, με την ευκαιρία της τελευταίας συνέντευξης τύπου σου.

Είναι επιτέλους καιρός να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη στο λαό μας, στις δυνάμεις μας. Ας είμαστε φιλόδοξοι, δημιουργικοί, ας φανούμε ικανοί να φέρουμε την ευτυχία.

Αδελφικά.

Gilles Poux (Ζιλ Που)

Μετάφραση: Δ. Οικονομίδης

Πηγή: http://www.gillespoux.fr/?p=1104