Πολιτική απόφαση 9ης Ολομέλειας ΑΡΚ (Νοέμβριος 2018)

26/11/2018

Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση

Ι. ΓIA THN ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ 

1. Διεθνές περιβάλλον, οικονομικοί και πολιτικοί κίνδυνοι.

Έρχεται μεγαλύτερη και σφοδρότερη κρίση το επόμενο χρονικό διάστημα; Αυτή η ερώτηση βασανίζει το σύνολο του δημοσιογραφικού κόσμου και οφείλει να αρχίσει να ανησυχεί και τη ριζοσπαστική αριστερά, σε όλες της εκφάνσεις της, κινηματικές, οργανωτικές και πολιτικές. Και αυτό γιατί κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, αποδείχθηκε ότι μια ισχυρή πολιτικοοικονομική κρίση (και όχι απλά μια νέα ύφεση) είναι ευκαιρία πρωτίστως για τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, της ακροδεξιάς και των ισχυρών εθνικών αστικών τάξεων, και όχι για όλες τις άλλες δυνάμεις, ταξικές ή πολιτικές, που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από τη δυσαρέσκεια που δημιουργούν οι πολιτικές σκληρής προσαρμογής και τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης και να προτάξουν ένα απελευθερωτικό – ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

 Δυστυχώς, τα μαθήματα που αντλούμε τα τελευταία χρόνια είναι σκληρά και εξόχως ανησυχητικά. Στους δύο κυρίαρχους πόλους του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, την Αμερική και την Ευρώπη, οι βασικές οργανωτικές δυνάμεις της κορυφής της κοινωνικής και πολιτικής ιεραρχίας έχουν επικρατήσει πλήρως, και ενώ έδωσαν τον τόνο στην αντιμετώπιση της μεγάλης κρίσης του 2008, τώρα επανέρχονται και αναδιατάσσουν όλο το πολιτικό σκηνικό και θεσμικό οπλοστάσιο τους με φόβητρο μια νέα μεγάλη έκρηξη χρηματικής “φούσκας” που οι ίδιοι δημιούργησαν τα προηγούμενα χρόνια. Ο Τραμπ στην Αμερική δεν είναι ένα παροδικό φαινόμενο, ούτε βέβαια η κυβέρνηση Σαλβίνι στην Ιταλία, πολύ δε περισσότερο οι εξελίξεις στη Βραζιλία και σε όλη την Λατινική Αμερική με τον Μπολσονάρο κυρίως αλλά και τον Μαουρίτσιο Μάκρι στην Αργεντινή. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αργεντινή, άλλοτε χώρα πρότυπο αντίστασης στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Σήμερα και ύστερα από τρία χρόνια περίπου καταστροφικής νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης της χώρας που την οδήγησε ξανά στο ΔΝΤ, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις  είναι ανάξιες των καταστάσεων ακόμα και από την πλευρά των έμπειρων κεντρώων περονιστών.  Η νίκη Μπολσονάρο μένει να αποδειχθεί πόσο πολύ θα χαράξει το πολιτικό και κοινωνικό σώμα της Βραζιλίας. Η νίκη του ήταν κυρίως ήττα του Εργατικού Κόμματος που έχασε εκλογική στήριξη στις μεγάλες πόλεις και στα μισθωτά στρώματα. Η εκλογική βάση της Βραζιλίας χωρίστηκε στα τρία: Το ένα τρίτο το πήρε η αποχή, το δεύτερο τρίτο το εργατικό κόμμα και το τρίτο ο Μπολσονάρο. Το τελικό 56% που πήρε είναι στην πραγματικότητα (με την αποχή) το 39% της βραζιλιάνικης κοινωνίας.

 Στην Ευρώπη, από την άλλη, η εικόνα είναι πολιτικά εξωφρενική και όσο περνάει ο χρόνος χειροτερεύει. Στη Γερμανία η πολιτική αστάθεια και ο μετεωρισμός ήρθε για να μείνει και να ενισχύει την ακροδεξιά ατζέντα. Η αναγγελία της σταδιακής και συνολικής αποχώρησης της Μέρκελ από την πολιτική σκηνή έχει ήδη δρομολογήσει την κούρσα της πολιτικής διαδοχής της, αλλά και τον ανταγωνισμό της πολιτικής ισχύος. Στην Ιταλία, οι επικείμενες ευρωεκλογές ενισχύουν το πολιτικό προφίλ της κυβέρνησης Σαλβίνι που δίνει, δήθεν, την μάχη του πατριωτικού ρεαλισμού απέναντι στις σκληρές και άτεγκτες Βρυξέλλες. Είναι πολύ νωρίς για εκτιμήσεις, αλλά πολύ φοβόμαστε ότι η ακροδεξιά στην Ιταλία θα καθοδηγήσει μια “συνεργατική” σύγκρουση με τις Βρυξέλλες και την Γερμανία που θα οδηγήσει στην καθιέρωση του γυμνού συσχετισμού δύναμης ως της μόνης πολιτικής αρχής και ηθικής επιβολής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ότι κερδίζεται θα είναι μόνον για αυτόν που το κερδίζει (σε επίπεδο κρατών και κυρίαρχων εθνικών τάξεων μόνο και όχι κοινωνιών) και ότι χάνεται θα είναι για όλους (κυρίως για τις κοινωνίες, τις υποτελείς τάξεις και το σύνολο των “περιττών” πληθυσμών). Παντού, η χριστιανοδημοκρατία και κυρίως η σοσιαλδημοκρατία χάνουν πολιτική στήριξη και αποδομούνται. Ο Μακρόν, στη Γαλλία, είναι η μεταμοντέρνα κατάληξη της αποδόμησης του σοσιαλιστικού κόμματος και του κέντρου και βρίσκεται και αυτός ήδη σε σοβαρή υποχώρηση. Η Ουγγαρία πρωτοστατεί στις χώρες του Βίσενγκραντ στην οικοδόμηση ενός κοινωνικού και φυλετικού απαρτχαϊντ.

 Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα ορισμένες μόνο από τις πιο σοβαρές και ανησυχητικές καταστάσεις που ισχύουν σήμερα στο διεθνές περιβάλλον.

• Όλες οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες του κόσμου, με πρώτη αυτήν των ΗΠΑ και κατόπιν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακολουθούν ήδη ή πρόκειται να ακολουθήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα αντίστροφη νομισματική πολιτική από αυτήν της ποσοτικής χαλάρωσης. Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, τα χρηματικά κεφάλαια από όλον τον κόσμο οδεύουν προς το καπιταλιστικό κέντρο των ΗΠΑ κυρίως. Το γεγονός αυτό ήδη πιέζει μια σειρά περιφερειακές οικονομίες όπως της Τουρκίας, της Αργεντινής, της Ρωσίας, της Βραζιλίας αλλά και της Ιταλίας πρόσφατα.
• Οι ΗΠΑ δεν αφήνουν την οικονομική και πολιτική τους υπεροχή τους αμαχητί. Ενώ οι τάσεις υποδηλώνουν ότι η Κίνα, σε μια με δύο δεκαετίες από σήμερα θα είναι η ισχυρότερη οικονομία του πλανήτη, οι ΗΠΑ κάνουν τα αδύνατα – δυνατά για να το αποτρέψουν. Ο εμπορικός πόλεμος που έχει ήδη ξεσπάσει μεταξύ των μεγάλων οικονομικών πόλων, αλλά και ο νομισματικός που μάλλον ακολουθεί, είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών και οικονομικών κινήσεων των ΗΠΑ για να αποτρέψουν κάθε αμφισβήτηση της θέσης τους στο παγκόσμιο σύστημα. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις και ανισορροπίες επίσης θα πρέπει να συνδεθούν με τις παραπάνω διαδικασίες.
• Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, Αίγυπτος αποτελούν και τα τρία, το καθένα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, από τα χειρότερα και αυταρχικότερα πολιτικά καθεστώτα του πλανήτη  από το ΄70 και μετά. Η ανθρωπιστική κρίση της Υεμένης, η χειρότερη  που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα, είναι άμεσο αποτέλεσμα των καταστάσεων που δημιουργεί η δράση αυτών των καθεστώτων στην περιοχή και ιδιαίτερα αυτό της Σαουδικής Αραβίας.
• Το Brexit καρκινοβατεί και αδυνατεί να αποκτήσει το όποιο προοδευτικό πρόσημο. Ενώ ως κατάληξη αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της αγγλικής πολιτικής ελίτ και ενός ανεύθυνου και φαιδρού ακροδεξιού λαϊκισμού, είναι εντυπωσιακή η αδυναμία των κεντροαριστερών δυνάμεων να το μετουσιώσουν έστω και σε ένα minimum πρόγραμμα δίκαιης  επαναδιευθέτησης της οικονομίας, σε εμφανή αντίθεση με τις ακρότητες της ΕΕ.
• Ενώ στην Ευρώπη η ακροδεξιά αποτελεί, στην αρχή τουλάχιστον, μια υπερσυντηρητική απάντηση στα δεινά της παγκοσμιοποίησης, των μεταναστευτικών ροών και στις επιθέσεις των διαδικασιών οικονομικής ολοκλήρωσης στα λαϊκά εισοδήματα, στις ΗΠΑ και την Λατινική Αμερική αποτελεί μια απαίτηση πλήρους αποκατάστασης της κοινωνικής ιεραρχίας, από την αρχή και χωρίς φτιασιδώματα. Και στην Ευρώπη όμως έτσι καταλήγει τελικά αν κρίνουμε από την Ουγγαρία. Γενικά φαίνεται πως η ακροδεξιά σε ΗΠΑ και Λατινική Αμερική δείχνει ποια περίπου ατζέντα θα ακολουθήσει η ακροδεξιά στην Ευρώπη, όταν η τελευταία από αντιπολίτευση γίνει κυβέρνηση. Στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών συμβαίνει μια μετατόπιση του πολιτικού άξονα από το δίπολο Δεξιά – Κέντρο - Aριστερά στο δίπολο Δεξιά – Ακροδεξιά. Συμβαίνει όμως και μια άλλη πολιτικο- πολιτιστική μετατόπιση, θα λέγαμε. Ενώ αυτοί που έχουν πληγεί από την κρίση είναι πολλοί, χωρίζονται σε δύο ομάδες. Είναι κατ’ αρχήν αυτοί που έχουν πληγεί και πιστεύουν ότι θα πρέπει να σταματήσει η πολιτική λιτότητας και να ισχύσουν πολιτικές αναδιανομής εισοδήματος. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ενώ έχουν πληγεί στον ίδιο βαθμό με τους προηγούμενους, δεν πιστεύουν σε πολιτικές αναδιανομής αλλά στην πιστή τήρηση της κοινωνικής ιεραρχίας. Είναι σαφές ότι οι μετατοπίσεις στο “στρατόπεδο” των πληγέντων  από την κρίση,  προς τις πολιτικές απόψεις σκληρής κοινωνικής ιεραρχίας αντί της ταξικής αναδιανομής πολλαπλασιάζουν την πολιτική δύναμη των αστικών – κερδισμένων τμημάτων της κοινωνίας.

Οι παραπάνω τάσεις είναι μόνο κάποιες από τις πιο αρνητικές και επικίνδυνες διεθνείς τάσεις που μας προβληματίζουν ιδιαίτερα. Είναι ανησυχητικές, καθώς μετατρέπουν τις κοινωνίες των καπιταλιστικών κρατών από ταξικές, πολιτικές και συγκρουσιακές (που αντιμετωπίζουν τους φόβους τους) σε μαζικές, απολιτικές και καθοδηγημένες από τις ελίτ και τον φόβο. Η Χάνα Αρέντ έλεγε πως η πορεία από τις τάξεις στις μάζες έφερε τον ναζισμό.

 2. Οι συνέπειες της αποστασίας ΣΥΡΙΖΑ – η μεταμνημονιακή συγκυρία

 Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εργαλείο, βραχίονας μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής του πιο επιθετικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου και παράλληλα ένας (όχι ο μοναδικός) από τους εκφραστές των εγχώριων κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων. Σύμφωνα με τις έρευνες των τελευταίων δύο ετών της αξιόπιστης Public Issue, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε τα πληβειακά στρώματα μπροστά στην επιθετικότητα του διεθνούς αλλά και εγχώριου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και ακύρωσε μια ισχυρή τάση ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας που υπήρχε από το 2011 μέχρι και το 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλουμε να τραβήξουμε τις διαπιστώσεις της Public Issue στα άκρα, θα λέγαμε ότι είναι μοναδική πολιτική δύναμη που όχι απλά υπέκυψε στο ρεφορμισμό αλλά εγκατέλειψε πλήρως τα πληβειακά στρώματα με πρωτοφανή τρόπο, ιστορικά ανεπανάληπτο. Πρόκειται για ένα κόμμα που όχι απλά μετακινήθηκε προς τις διαχειριστικού τύπου λογικές, υποταγμένο στο διεθνή συσχετισμό δύναμης αλλά πολύ γρήγορα και χωρίς καμία εσωτερική αντίδραση οικειοποιήθηκε πλήρως το αστικό πρόγραμμα αναμόρφωσης της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας που λέγεται “μνημόνιο”.

 Η συχνή αναφορά του στους φτωχούς και κατατρεγμένους είναι η αναφορά ενός πολιτικού οργανισμού που εφαρμόζει βικτωριανού τύπου βιοπολιτικές διαχωρισμού και διαχείρισης του γενικού πληθυσμού (το πού θα δοθεί το περίφημο  κοινωνικό μέρισμα, σε ποιους θα κοπεί ή δεν θα κοπεί το επίδομα αναπηρίας και η σύνταξη, είναι ορισμένες από τις όψεις αυτής της βιοπολιτικής) και όχι ένα τυπικό ρεφορμιστικό κόμμα που ενώ εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα αστικά συμφέροντα, παράλληλα ικανοποιεί και κάποιες βραχυπρόθεσμες λαϊκές απαιτήσεις. Ας δούμε όμως τι δημιούργησε αυτή η ολοκληρωτική αποστασία και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της συνολικής υποχώρησης, συνέπειες μοναδικές που ούτε οι πιο σκληροπυρηνικοί της κυβέρνησης Σαμαρά δεν θα είχαν διανοηθεί να επιχειρήσουν ή δεν πρόλαβαν καν να σχεδιάσουν διότι τους πρόλαβε ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος:

• Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν ψήφισε απλά το δικό της μνημόνιο, το περίφημο τρίτο μνημόνιο, αλλά συνέδραμε χαρακτηριστικά στην επανεισαγωγή της Ελλάδας στην ΕΕ με εντελώς νέους όρους, από αυτούς των ευρωπαϊκών συνθηκών τύπου Μααστριχτ: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ξεκίνησε το 2015 μια διαπραγμάτευση για την άρση της λιτότητας και των μνημονίων και υπέγραψε το 3ο μνημόνιο. Κατόπιν, επιχείρησε να αυξήσει τους βαθμούς ελευθερίας της οικονομικής πολιτικής, εντός των μνημονίων πάντα, και κατέληξε να υπογράψει μια συμφωνία με την ΕΕ, σύμφωνα με την οποία, για να είναι μέλος της θα πρέπει να αποδεχτεί τη μη δυνατότητα άσκησης οποιασδήποτε αυτόνομης πολιτικής, είτε εντός είτε εκτός μνημονιακών συμβολαίων ή άλλων νομικών κειμένων. Σίγουρα πρόκειται για «κατόρθωμα» μοναδικό στην ιστορία της διακυβέρνησης των δυτικών καπιταλιστικών οικονομιών. Πρόκειται για μοναδική περίπτωση κυβερνητικού τρανσφορμισμού, δηλαδή, ενός ανερμάτιστου τακτικισμού χωρίς αρχές και ιδεολογικές ασφαλιστικές δικλείδες.
• Προχώρησε δυναμικά στην ανατροπή κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, θεσμών πρόνοιας και συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Συγκεκριμένα, έχει καταργηθεί κάθε έννοια ανταποδοτικότητας στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Έχει διαλυθεί κάθε επικουρικότητα στην ανταποδοτική σύνταξη. Έχουν εξαφανιστεί 200 χιλ επικουρικές συντάξεις για να εξασφαλιστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος των ταμείων. Έχει παραβιαστεί ο ίδιος ο νόμος Κατρούγκαλου με τον υπολογισμό του μέσου μισθού, τη βάση δηλαδή της ανταποδοτικής σύνταξης, με τον συνυπολογισμό και των πλαστών ετών ασφάλισης για να αυξάνεται ο διαιρέτης και να μειώνεται ο μέσος μισθός και η ανταπόδοση. Έχει καθυστερήσει αδικαιολόγητα η καταβολή χιλιάδων συντάξεων κανονικών και προσωρινών κλπ. Ας μην επεκταθούμε στο τι σχεδιάζεται να γίνει στο πεδίο της κατάργησης των προνοιακών επιδομάτων και της αντικατάστασης τους με το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή αυτό που θεωρείται ότι μπορεί να αποτελέσει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.
• Διενήργησε και ολοκλήρωσε μια απαράδεκτη ανακεφαλαίωση τραπεζών το 2015, προσφέροντας όλο το τραπεζικό σύστημα στους ιδιώτες, και ταυτόχρονα κατέστησε τον τραπεζικό τομέα βασικό μηχανισμό αρνητικής αναδιανομής και ταυτόχρονα αποστέρησης πόρων και ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Οι τράπεζες αδυνατούν να αποτελέσουν μοχλό ανάπτυξης, απομυζούν την οικονομία, χωρίς να έχουν ξεπεράσει τα δικά τους προβλήματα και παρά τον πακτωλό δημοσίου χρήματος που έχει τοποθετηθεί σε αυτές. Οι τράπεζες χρειάζονται μια νέα ανακεφαλαιοποίηση, καθώς ο στόχος για την μείωση των κόκκινων δανείων δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της πώλησης τους ή των πλειστηριασμών οι οποίοι εκτιμώνται σε 30 χιλ το 2019. Η νέα κεφαλαιακή ενίσχυση θα γίνει πιθανότατα εμμέσως, μέσω εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου σε τιτλοποιημένα δάνεια, προκειμένου να μην "κρατικοποιηθούν" πάλι οι συστημικές τράπεζες, αλλά και μέσω επιδοτήσεων του Δημοσίου σε κόκκινα δάνεια μετά την κατάργηση των πτωχευτικών νόμων για τα νοικοκυριά στα τέλη του 2018.
• Αδρανοποίησε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, τοποθετώντας την στο Υπερταμείο, με στόχο τη δημιουργία ενός εγγυητικού κεφαλαίου ώστε να μπορέσει να δώσει κάποια, εικονική έστω, διέξοδο στο δημόσιο δανεισμό και στην περίφημη έξοδο στις αγορές. Καθώς η οικονομία στερείται πλέον πραγματικών αναπτυξιακών μηχανισμών (τράπεζες, δημόσια γη, δημόσιες επιχειρήσεις κλπ.), οι ελπίδες εναπόκεινται πλέον στους ξένους επενδυτές, στους υδρογονάνθρακες, στη θυσία του περιβάλλοντος και στην πάμφθηνη εργασία. Στα λαϊκά στρώματα έχει αφεθεί η αξιοποίηση κάθε δυνατού κτιριακού αποθέματος, που αυτά διαθέτουν, μέσα από μηχανισμούς και πλατφόρμες βραχυχρόνιας μίσθωσης, οδηγώντας τα σε δαπάνες και έξοδα για ανακαινίσεις και άλλα λειτουργικά κόστη. Είναι πολύ πιθανόν το επόμενο διάστημα να έχουμε το “κοκκίνισμα” αρκετών δανείων και το σπάσιμο μιας νέας “φούσκας” ακινήτων. Συνολικά, ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, το άγχος της καθημερινής επιβίωσης δεν ήταν τόσο μεγάλο και ισχυρό.
• Αποτελεί εδώ και λίγα χρόνια την πιο φιλοατλαντική κυβέρνηση όλης της Ευρώπης, με την πιο αντιδραστική πολιτική συμμαχιών (πετρελαϊκές εταιρίες - ΗΠΑ/Αίγυπτος/Ισραήλ). Έχει εξελιχτεί στον θεματοφύλακα - τροχονόμο των συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, καταπιέζει γειτονικές χώρες, είναι επιθετική απέναντι στην Τουρκία, και την ίδια στιγμή στήνονται εδώ νέες βάσεις, υπάρχουν πολεμικές προετοιμασίες για την εξυπηρέτηση των υπερατλαντικών σχεδιασμών. Η συνθήκη αυτή πρέπει να οδηγήσει τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς να βάλουν στο τραπέζι τη σύνθεση διεθνισμού -αντιϊμπεριαλισμού,  ώστε να ερμηνεύσουν αυτήν την πραγματικότητα και να συγκροτήσουν απαντήσεις μακριά από εθνικιστικές και κοσμοπολίτικες προσεγγίσεις.
• Ταυτόχρονα, συμβάλλει στη μεγέθυνση ενός ευρωπαϊκού μύθου περί της έντασης των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και οδηγεί τα πράγματα στη σιωπηρή αποδοχή των βάρβαρων πολιτικών αποτροπής. Οι άθλιες συνθήκες στο κολαστήριο της Μόρια αλλά και σε περιοχές των νησιών του Βορείου Αιγαίου λειτουργούν ως ένα αποτρεπτικό μήνυμα προς τους μελλοντικούς πρόσφυγες και παράλληλα προωθούν τον εκφασισμό ευρύτατων τμημάτων των τοπικών κοινωνιών. Η Κυβέρνηση τα γνωρίζει όλα αυτά και όχι μόνο τα αποδέχεται, αλλά και τα εφαρμόζει.

 Ήδη από τον Αύγουστο του 2018 βρισκόμαστε εκτός μνημονίων τυπικά. Βρισκόμαστε όμως εντός μιας ισχυρής διπλής επιτήρησης από μέρους των αγορών και των ευρωπαϊκών θεσμών. Η ελληνική οικονομία φαίνεται να έχει εξέλθει από τη φάση στασιμότητας στην οποία  βρισκόταν  τα τελευταία  τέσσερα  έτη,  με  τον  ρυθμό  μεγέθυνσης  του πραγματικού ΑΕΠ να είναι πλέον σταθερά θετικός. Ωστόσο, εξακολουθούν να απουσιάζουν οι  ενδογενείς  μηχανισμοί  δημιουργίας  εισοδημάτων  και  ροών ρευστότητας που θα έκαναν τη θετική δυναμική διατηρήσιμη. Η κατάσταση αυτή αντανακλάται στην εντεινόμενη απόκλιση της ελληνικής οικονομίας από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της πρόσφατης Έκθεσης του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, το α’ εξάμηνο του 2018, η απόκλιση από το μέσο πραγματικό ΑΕΠ της Ευρωζώνης αυξήθηκε κατά 2,7% σε σχέση με το αντίστοιχο περσινό εξάμηνο. Αξιοσημείωτη είναι η εκτίμηση ότι αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει σταθερός ρυθμός μεγέθυνσης 2% για τα επόμενα χρόνια , το ΑΕΠ θα επιστρέψει στο επίπεδο του 2007 έπειτα από 14 έτη, δηλαδή το 2032.

 Εκείνο που εμάς μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα είναι πως παρά την όποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας τα επόμενα χρόνια, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και των συμφωνιών που υπέγραψε θα την τοποθετήσει σε μια μόνιμη φάση υποβάθμισης ως σύνολο, ενώ για τα λαϊκά και μισθωτά στρώματα επιφυλάσσει αντίστοιχα μια διαρκή φτωχοποίηση. Ναι μεν η ανεργία να μειώθηκε στο 20% αλλά αυτό έγινε έπειτα από ένα μεγάλο κύμα μετανάστευσης, συγκρίσιμο με αυτό των αρχών του 20ου αιώνα προς την Αμερική. Επίσης, η μερική απασχόληση έχει γίνει σχεδόν ο κανόνας στις νέες προσλήψεις και βέβαια το πρόβλημα των μακροχρονίως ανέργων παραμένει άλυτο και διογκώνεται, αυξάνοντας τον “περιττό” πληθυσμό στην ελληνική κοινωνία. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια συνεχίζουν και αυξάνονται και προστίθενται νέα στα ήδη υπάρχοντα. Το 73% των μισθωτών εργαζομένων λαμβάνει μισθό κάτω από τα 1000 ευρώ. Η επενδυτική μανία που μας υποσχόταν ο υπουργός Οικονομικών δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Αντίθετα, καλλιεργείται η ψευδαίσθηση των υδρογονανθράκων με τα καταστροφικά σχέδια για γεωτρήσεις παντού στον ελλαδικό χώρο. Εσχάτως, προέκυψε και αναπτυξιακό όραμα και διεκδικητικός οίστρος για κάποια από τα επόμενα ποδοσφαιρικά μουντιάλ.

 Την ίδια στιγμή στην ελληνική κοινωνία αυξάνονται τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας και κοινωνικού φασισμού. Ορισμένα περιστατικά, όπως αυτό της στυγνής δολοφονίας του Ζακ Κωστοπουλου, δείχνουν ότι ένα υπαρκτό, όχι αμελητέο πλέον, κομμάτι συντηρητικών πολιτών, ζουν μέσα σε έναν επικίνδυνο ιδεολογικό κόσμο, χωρίς κανένα στοιχειώδες κοινωνικό συμβόλαιο. Στη Χίο, συλλογικότητα γονέων θέλει να ασκεί συνδιοίκηση στα σχολεία για να μην δέχεται προσφυγόπουλα. Ξένοι εργάτες δέχονται καθημερινά βίαιες επιθέσεις και στο χώρο δουλειάς και σε δημόσιους χώρους ή ΜΜΜ. Δίπλα στα φαινόμενα εκφασισμού συναντάμε τα φαινόμενα πολιτικής και υπηρεσιακής αποδιάρθρωσης του κρατικού μηχανισμού. Φέτος, το καλοκαίρι το Μάτι Αττικής καταστράφηκε ολοσχερώς μέσα σε εκατόμβη θυμάτων. Η ολιγωρία των αρχών ήταν δολοφονική και η αρχική προσπάθεια συγκάλυψης τραγική και ανήθικη. Αδιαφορώντας για όλα αυτά, η κυβέρνηση, διά στόματος των νέων υπουργών Εσωτερικών και Δημόσιας τάξης, θέτει ως προτεραιότητα το κυνήγι του Ρουβίκωνα, του κινήματος ενάντια στους πλειστηριασμούς και των κατοίκων της Λευκίμμης ή της Ηπείρου.

 Από την άλλη, η αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ είναι τραγική, τόσο προγραμματικά όσο και κομματικά. Η δεξιά φαίνεται πως έχει επανακάμψει κοινωνικά και ιδεολογικά, σε όλες τις διαστάσεις και σε όλες τις αποκρουστικές της μορφές. Ας δούμε λίγο τις τελευταίες δηλώσεις του Φαήλου Κρανιδιώτη, του άλλοτε στενού συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού, για να καταλάβουμε το μέγεθος του προβλήματος. Κομματικά όμως η κατάσταση της φαίνεται τραγική με μισοδιαλυμένους κομματικούς φορείς και εντελώς ανεπαρκείς ηγεσίες.

 Με ένα τέτοιο πλαίσιο εισερχόμαστε σε μία ανομολόγητη ακόμα προεκλογική περίοδο. Οι περιφερειακές εκλογές, οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης και οι ευρωεκλογές θα γίνουν τον Μάιο του 2019. Οι εθνικές πότε; Για να γίνουν μετά τον Μάιο του 2019 θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει διασφαλίσει τη στοιχειώδη επιτυχία σε αυτές που θα προηγηθούν. Από κει θα εξαρτηθεί και ο χρόνος διεξαγωγής των εθνικών.

3. Η κατάσταση του κομματικού συστήματος και η ανάγκη επανεμφάνισης μιας σύγχρονης, πραγματικά ριζοσπαστικής, “δικής μας” αριστεράς με νέα χαρακτηριστικά.

 Με βάση τις πιο πρόσφατες μετρήσεις γνώμης η σημαντικότερη μεταβολή του πολιτικού συσχετισμού κομματικών δυνάμεων, κατά το Α΄εξάμηνο και το Γ’ τρίμηνο του 2018, αποτελεί η σταθεροποίηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ άνω του 20%, στον χώρο της κεντροαριστεράς, σε συνδυασμό με την σταθεροποίηση ίσως και μικρή υποχώρηση της επιρροής του ΚΙΝΑΛ. 

Η ΝΔ διατηρεί, από το 2016, ένα παγιωμένο προβάδισμα, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ξεπερνάει το 10% με πολύ χαμηλότερη συσπείρωση όμως στον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με την Ν.Δ..  ΚΙΝΑΛ, Χ.Α και ΚΚΕ δημοσκοπικά βρίσκονται κάτω από 8%. Η σειρά κατάταξής τους στις επόμενες εκλογές θα εξαρτηθεί, μεταξύ άλλων, από τις εξελίξεις στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, σε Ελλάδα και Ευρώπη, και τη συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ, όσον αφορά το ΚΙΝΑΛ, σε συνδυασμό με την πορεία της δίκης της Χ.Α.. Χωρίς πολλές πιθανότητες, προς το παρόν, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, Ένωση Κεντρώων, Ποτάμι και ΑΝΕΛ παλεύουν για την είσοδο τους στη βουλή.

Οι νεοπαγείς κομματικοί σχηματισμοί που δημιουργήθηκαν μετά την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η ΛΑΕ, η ΠΛΕΥΣΗ, το ΜΕΡΑ25 (το οποίο δεν καταγράφεται δημοσκοπικά) όπως και η εδώ και αρκετά χρόνια κυρίαρχη στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν φαίνεται να διαθέτουν δυναμική εισόδου στη Βουλή. Επίσης δεν φαίνεται κάποια ιδιαίτερη δυναμική ενότητας να χαρακτηρίζει γενικά τους σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, παλιάς και νέας. Φαίνεται πως σχήματα όπως η ΛΑΕ, η Πλεύση (αν και δεν ανήκει στην αριστερά) και λιγότερο ίσως το ΜΕΡΑ25 θα δοκιμαστούν μετεκλογικά, αν αποτύχουν να εισέλθουν στη Βουλή.

 Ο εκλογικός συσχετισμός δυνάμεων, έτσι όπως καταγράφεται σήμερα, είναι το αποτέλεσμα μιας συνισταμένης επιδράσεων που οφείλονται σε πολλαπλούς παράγοντες. Ωστόσο, τρεις παράγοντες αναδεικνύονται σε περισσότερο σημαντικούς:

 Πρώτον, η ολοκλήρωση του  μνημονιακού προγράμματος, που λαμβάνει την απεριόριστη διεθνή υποστήριξη, καθώς και η πολύ μικρή βελτίωση του γενικού οικονομικού κλίματος. Αυτά τα δύο από κοινού ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού πραγματοποιηθούν τελικά και είναι γύρω στο 5%, ποσοστό λίγο παραπάνω από αυτό που πέτυχε η πορτογαλική κυβέρνηση και οι συντάξεις των παλαιών συνταξιούχων δεν μειωθούν προσωρινά, το κυβερνών κόμμα θα έχει να ισχυριστεί κάτι χειροπιαστό. Αν οι αυξήσεις του κατώτατου μισθού είναι γύρω στο 2% και η προσωρινή διάσωση των παλιών συνταξιούχων καθυστερήσει, τα κέρδη θα είναι απειροελάχιστα.

Δεύτερον, οι πολιτικές και ιδεολογικές επιπτώσεις που παράγει η πρόσφατη Συμφωνία των Πρεσπών (17/6/18), σχετικά με το όνομα της ΠΓΔΜ, η οποία απομονώνει το κυβερνών κόμμα στο πολιτικό σύστημα και χωροταξικά σε όλην την Βόρειο Ελλάδα.

Τρίτον, η καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι φαίνεται ότι δοκίμασε την εσωτερική συνοχή της κυβέρνησης αλλά επέδρασε κυρίως τοπικά και περιφερειακά.

Στο σημείο αυτό - και με βάση την εμπειρία κομματικής οικοδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ όπως αυτή εξελίχθηκε μέχρι και το σημείο αντιστροφής του δημοψηφισματικού ΟΧΙ - θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον δικό μας ρόλο στις πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε μπροστά μας, αλλά κυρίως για το περιεχόμενο των όρων μιας δυναμικής επανεμφάνισης της αριστεράς πού είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Στην προσπάθεια μας αυτή δεν θα πρέπει να προσπεράσουμε τη γενέθλια ιδιότητα των κομμάτων της αριστεράς που είναι πολιτικοί οργανισμοί κοινωνικής αντιπροσώπευσης αλλά κυρίως κοινωνικής αυτονομίας των υποτελών κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων απέναντι σε άλλα ταξικά συμφέροντα και κυρίως απέναντι στο κράτος (το οποίο μέχρι και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ήταν το κράτος της καταστολής, της βίας και του πολιτικού καταναγκασμού σε όλον τον δυτικό κόσμο). Αντίθετα, τα κόμματα του συστήματος και του κράτους είναι πολιτικοί οργανισμοί που μαζικοποιούνται, εξελίσσονται, αναπτύσσουν κυρίως την ηγεσία και την «κορυφή» και καταλήγουν καρτέλ – κόμματα. Ακολουθούν δηλαδή τις εξελίξεις της κρατικής δομής της μεταπολεμικής περιόδου. Η πρωτογενής πολιτική παράγεται από το κράτος και τις εσωτερικές του δομές και τα κρατικά κόμματα ακολουθούν, στηρίζουν και συμπληρώνουν.

Η επανεμφάνιση λοιπόν της ριζοσπαστικής αριστεράς θα πρέπει να μην επιχειρήσει απλά και μόνο μια νέα σχέση εκπροσώπησης αλλά να ανασυντάξει τα δύο χαρακτηριστικά των αριστερών κομμάτων (το πρόγραμμα και την εκπροσώπηση συμφερόντων) σε μια νέα αρχή. Όχι απλά της διαμεσολάβησης των εκπροσωπήσεων αλλά την κατασκευή μορφών αυτονομίας των λαϊκών τάξεων από την πολιτική κηδεμονία που παράγεται εντός του κράτους και κάθε κρατικής πολιτικής. Θα πρέπει επίσης να είναι ο συλλογικός οργανωτής του επιχειρήματος  ενάντια στην εκμετάλλευση, να πείσει ότι μπορεί να γίνει οργανωτής της κοινωνικής αντιπολίτευσης.

 Ένας φορέας και ένα πολιτικό υποκείμενο που οργανώνει την ύπαρξη του στη βάση της αυτονομίας  των αιτημάτων των υποτελών τάξεων και όχι στην έμμεση εκπροσώπηση τους δεν μπορεί παρά να οργανώνει τα επιμέρους στοιχεία του με διαφορετικό τρόπο από ότι ένα κλασικό κόμμα του αστικού πολιτικού και κομματικού συστήματος ακόμα και αν είναι ένα κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης.  Στο πλαίσιο αυτό:

 Η ηγεσία ελέγχεται στη βάση της αρχής της αυτονομίας της ύπαρξης των υποτελών τάξεων και της ανεξαρτησίας του πολιτικού τους αγώνα από τα επιχειρήματα του ταξικού αντιπάλου. Η αυτονομία του αγώνα των υποτελών τάξεων θα πρέπει να αποτρέπει την αυτονόμηση της ηγεσίας είτε προσωπικής, είτε συλλογικής. Δεν έχει και τόσο νόημα η διάκριση μεταξύ μεταβατικού και σοσιαλιστικού προγράμματος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι υπόθεση μόνο της στρατηγικής του κόμματος, αλλά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Από την άλλη, δεν νοείται μεταβατική φάση στον στόχο για την αυτονομία του πολιτικού αγώνα των υποτελών τάξεων. Δεν πρόκειται απλά για στρατηγική αναζήτηση ενός επιτελείου αλλά για έναν άλλο καταμερισμό εργασίας εντός του πολιτικού φορέα.

ΙΙ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ ΤΗΣ ΑΡΚ

 1. Οι διεργασίες της τελευταίας περιόδου

 Στην 6η Ολομέλειά μας εκτιμήσαμε ότι πρέπει να βρεθούμε πιο κοντά στη δημιουργία ενός “Πεδίου-Τόπου Συνάντησης και Κοινής Δράσης δυνάμεων και πολιτών των κινημάτων και συλλογικοτήτων της αριστεράς. Ενός τόπου που δεν παράγεται από τις υφιστάμενες πολιτικές (π.χ. μετωπικές) εκφράσεις της Αριστεράς. Ενός πεδίου δυνάμεων και πολιτών, που έχουν ουσιαστικά κοινές ιδεολογικές-ταυτοτικές αναφορές, παρά την ύπαρξη όποιων διαφορετικών προσεγγίσεων τα τελευταία χρόνια επί της πολιτικής τακτικής..." 

 Aυτή είναι η τακτική που έχουμε αποφασίσει για αυτή τη χρονική περίοδο, για την ιδιαίτερα δύσκολη πορεία μας μέσα στην πολιτική έρημο που χαρακτηρίζει την Αριστερά σήμερα. Περιγράφαμε μάλιστα (για πρώτη φορά) τις δυνάμεις που βλέπαμε ότι μπορούμε να απευθυνθούμε. Στόχος αυτής της "τακτικής για την περίοδο", εξηγούσαμε, είναι αυτές οι διαδικασίες να προχωρήσουν θετικά και να πετύχουν "να ανοίξουν την συζήτηση για το μεγάλο ζητούμενο, την μεγάλη αναγκαιότητα: την συγκρότηση μαζικού πολιτικού υποκειμένου της ριζοσπαστικής, ταξικά αναφερόμενης, διεθνιστικής, αντιϊμπεριαλιστικής, οικολογικής, δικαιωματικής, απελευθερωτικής, αντισεχταριστικής Αριστεράς..."

 Εδώ πρέπει να κάνουμε μια διευκρίνηση: Η σημαντική “Πρωτοβουλία των 9” στη Θεσσαλονίκη, στην οποία πρωτοστατήσαμε, συμμετέχουμε και στηρίζουμε πολύ ενεργά, αποτελεί κυρίως χώρο κινηματικού/κοινωνικού συντονισμού & διαλόγου, και δευτερευόντως ανασυνθετική πολιτική συνάντηση. Έχει αντικειμενικά τέτοια στοιχεία, βοηθά στο προχώρημα διαδικασιών ώσμωσης και συνεύρεσης, απέχει όμως από την πρότασή μας που αφορά κίνηση προς την συγκρότηση μαζικού πολιτικού φορέα με σαφή πολιτικά / ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Η παρουσία οργανώσεων από τη ΛΑΕ & την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μετωπικών σχηματισμών με τα πολιτικά σχέδια των οποίων εμείς διαφωνούμε, κάνει αυτή τη διαφορά ορατή.

Όλο αυτό είναι αντίστοιχο με την προσπάθεια που κάνουμε σε συνδικαλιστικούς, φοιτητικούς, αυτοδιοικητικούς χώρους και, θα λέγαμε, ένα βήμα πιο μπροστά. Είναι σαφές  ότι από αυτή τη συνεύρεση θέλουμε έντονα να προκύψει μια αυτοδιοικητική πρωτοβουλία. Είναι ένα στάδιο πριν την πρότασή μας: δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και συμμετέχουν σ’ αυτήν και οι έξι οργανώσεις με τις οποίες θεωρούμε ότι πρέπει να προχωρήσουμε μαζί πολιτικά αυτήν την περίοδο. Η προοπτική βέβαια των εκλογών πιθανότατα θα δοκιμάσει τη συνοχή αυτού του εγχειρήματος.

 Στην 8η Ολομέλεια μας, αφού αποτιμήσαμε τα θετικά βήματα που είχαν γίνει μέσα από διμερείς συναντήσεις, πολυμερείς εκδηλώσεις, κοινές δράσεις και κινηματικές παρεμβάσεις με αυτές τις δυνάμεις, ορίσαμε "ως στόχο μας για τους επόμενους μήνες, τη συγκεκριμένη συζήτηση για την υλοποίηση της πρότασής μας. Να απευθυνθούμε γι αυτό άμεσα σε Ξεκίνημα, ΟΝΡΑ, Δίκτυο/Δικτύωση και να επιταχύνουμε τη σχετική διαδικασία με το Κόκκινο Νήμα μόλις ολοκληρώσει τις διαδικασίες συγκρότησής του. Ταυτόχρονα, να απευθυνθούμε συγκεκριμένα σε ανένταχτους/ες (κυρίως κόσμο που δραστηριοποιείται στα κινήματα για το Δημόσιο Χώρο, στους μεγάλους Περιβαλλοντικούς αγώνες, στην αντίσταση στους Ολιγάρχες και τη Μαφία που κινείται γύρω τους, κοκ) που "χωρούν" σε αυτήν την υπόθεση".

Χρονικά προσδιορίσαμε ως επιθυμητό σημείο το τέλος Οκτωβρίου-αρχές Νοεμβρίου για την διοργάνωση μιας Συνάντησης που θα προσπαθήσει να καταλήξει στην (ουσιαστική) ίδρυση του Πεδίου/Τόπου.

 Όπως γνωρίζουμε, λόγω συγκεκριμένων υποχρεώσεων/δεσμεύσεων των άλλων οργανώσεων (αντιρατσιστικό φεστιβάλ, κάμπινγκ, ανασυγκρότηση Κυριακάτικου σχολείου Μεταναστών, απουσία φοιτητών/τριών, Αντιρατσιστική Γιορτή, ξεκίνημα ακαδημαϊκής χρονιάς, κοκ), η συζήτηση αυτή δεν μπόρεσε να ξεκινήσει μέσα στο καλοκαίρι. Μας ζητήθηκε να συναντηθούμε από τέλη Σεπτέμβρη και μετά. Στη συνεδρίαση του συντονιστικού της ΑΡΚ (3/10) όπου αποφασίστηκε η συγκεκριμενοποίηση των ενεργειών για την υλοποίηση των "ραντεβού" και της κατάθεσης της πρότασής μας, μας μεταφέρθηκε η πρόταση της Δικτύωσης για άμεση συνάντηση, η οποία και έγινε στις 6 Οκτωβρίου.

Έχει υπάρξει στη λίστα των μελών η σχετική ενημέρωση για συναντήσεις που έγιναν με τις οργανώσεις.

2. Συνολικότερη εκτίμηση και ο ρόλος της ΑΡΚ

 Το τελευταίο διάστημα γίνονται απολύτως ορατές σημαντικές δυνάμεις, οι οποίες ενώ κοινωνικά, ταυτοτικά κι ενίοτε κινηματικά ταυτίζονται με την αντίληψη που εκφωνούμε από την ίδρυσή μας, δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση των επιθυμιών, των αγωνιών και των συμφερόντών τους σε κανέναν από τους υπαρκτούς φορείς της Αριστεράς (είτε Μέτωπα είτε Οργανώσεις).

Κύριος λόγος - από την πρώτη στιγμή - της ύπαρξής μας ως ΑΡΚ, είναι η επιδίωξη της συμβολής μας στην δημιουργία / επανεμφάνιση μια νέας, σύγχρονης, δυναμικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα μπορεί να ενεργοποιήσει και να εκπροσωπήσει πολιτικά αυτές τις δυνάμεις και τα συμφέροντά τους. Για να γίνει αυτό, πρέπει οι πολιτικές δυνάμεις που θεωρούμε συμμάχους μας σε αυτό το σχέδιο, να προχωρήσουν και αυτές κάποια βήματα μπροστά.

Όπως έχουμε συμφωνήσει και τονίσει στις προηγούμενες Ολομέλειες μας, πρέπει "η ΑΡΚ να επιμείνει στο να προσπαθεί με όλες της τις δυνάμεις να βοηθήσει στην προσέγγιση των άλλων οργανώσεων μεταξύ τους και στο ξεπέρασμα των όποιων εμποδίων που κυρίως προέρχονται από το παρελθόν και την απογοήτευση της Ήττας του 2015".

Η λογική μας και η πολιτική γραμμή μας κυριαρχείται από την απόλυτη εκτίμηση ότι οι σημερινές πολιτικές οργανώσεις της "δικής μας αριστεράς" δεν μπορούν από μόνες τους να παίξουν το ρόλο που απαιτούν οι καιροί. Ούτε η ΑΡΚ, ούτε καμιά άλλη. Προφανώς, δεν είμαστε οι μόνοι που το κατανοούν. Μάλλον όμως είμαστε οι πιο αποφασισμένοι να βάλουμε στην άκρη τα στενά "οργανωσιακά" συμφέροντα μας για την εξυπηρέτηση του πολιτικού μας στόχου. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν βάλαμε ποτέ ως προτεραιότητα την "οικοδόμηση" μιας οργάνωσης πρωτοπορίας κι απόλυτης αλήθειας. Γι’ αυτό κάθε κίνηση, πρωτοβουλία, εκδήλωση μας κοκ είχε πάντα το στοιχείο της ενότητας.

Με βάση αυτήν την αντίληψη, δεν μπαίνουμε σε διαγκωνισμούς του τύπου "ποιος κατέθεσε πρώτος την πρότασή του, εμείς ετοιμάζαμε την δικιά μας, κλπ, κλπ".

3. Για την πρόταση Δικτύωσης / Δικτύου / ΟΝΡΑ

 Η αρχική πρόταση της Δικτύωσης εξελίχθηκε στο Κάλεσμα των “3”.

Η πρόταση αυτή, ενώ εντάσσεται σε μια ταυτόσημη λογική με τη δική μας, εμπεριέχει και διαφορετικές προσεγγίσεις (φυσιολογικό, μιλάμε για άλλες οργανώσεις).

Αν παρέμενε ίδια και απαράλλαχτη όπως μας πρωτοπαρουσιάστηκε στη συνάντηση που είχαμε την 6η Οκτωβρίου, το λογικότερο και πιθανότερο θα ήταν να την απορρίψουμε όπως είχαμε κάνει και πριν 2,5 χρόνια.

Όμως, είχαμε μια σειρά από αλλαγές, οι οποίες συζητήθηκαν στην Ολομέλειά μας, αλλαγές που οφείλονται και στην δική μας παρουσία/παρέμβαση αλλά βέβαια και στην θετική διάθεση/στάση των άλλων οργανώσεων.

Eκτιμούμε ότι πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτή την πρόταση, παρ' όλον ότι δεν είναι λυμένα όλα: υπάρχουν εμπόδια, δυσκολίες και ανοιχτά ζητήματα. Σημαντικότερα προβλήματα είναι:

Α. Η απαξίωση στις συνειδήσεις του κόσμου της εργασίας, της ανεργίας και της νεολαίας των εννοιών Αριστερά, οργανωμένος αγώνας, κοινωνική οργάνωση & πάλη (όχι αδικαιολόγητα, αντιθέτως) .

Β. Η καχυποψία και οι επιφυλάξεις, συχνά έντονες, που υπάρχουν ανάμεσα στις άλλες οργανώσεις.

Γ. Η μη σχεδιασμένη και οργανωμένη απεύθυνση από όλους μας μέχρι τώρα στους ανένταχτους αγωνιστές και αριστερούς. (Για την κατανόηση των σχετικών δυνατοτήτων, ας θυμηθούμε μόνο την ανταπόκριση που έδειξαν στις κοινές εκδηλώσεις, το πολύ νεανικό κοινό στις εκδηλώσεις για την Οκτωβριανή και το Διαδίκτυο, και το μεγαλύτερης ηλικίας  σ’ αυτήν  με τον Γ. Μαυρή.)

 Ωστόσο, εκτιμούμε ότι συνολικά, έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που κινείται προς την κατεύθυνση του σχεδίου που έχουμε αποφασίσει.

 Για να επιτευχθεί αυτό, κομβικά και κρίσιμα για την συμμετοχή μας στο προτεινόμενο εγχείρημα ζητήματα είναι τα παρακάτω σημεία:

 1. Σαφής αντιΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικός - ταξικός πολιτικός προσανατολισμός  (Ξεκάθαρη πολιτική / προγραμματική αντίθεση αλλά και ασφαλιστικές δικλείδες άμεσης / κάθετης αντιμετώπισης ατομικών συμπεριφορών / σχέσεων / ανάληψης θέσεων πολιτικής ευθύνης μελών της νέας συλλογικότητας, όσο υφίσταται η σημερινή κυβέρνηση και μετά την πτώση της)

2. Διασφάλιση του ανοιχτού χαρακτήρα του εγχειρήματος, με σαφέστερες διατυπώσεις και συγκεκριμένες ενέργειες (Πρόσκληση για συμμετοχή Ξεκινήματος και Κόκκινου Νήματος, με σεβασμό στις   ιδιαιτερότητες, επιφυλάξεις και χρονικότητες τους, πράγμα που σημαίνει την επιδίωξη, ως μίνιμουμ, της παρουσίας τους ως παρατηρητές τόσο στην ιδρυτική, όσο και στις επόμενες διαδικασίες. Άμεση απεύθυνση σε ανένταχτους αγωνιστές με προσωποποιημένη χρέωση, μόνιμη πολιτική "έγνοια" για το κέρδισμα και άλλων. Ανοιχτή συνεχής επιδίωξη διαδικασίας πολιτικής συμπόρευσης και οργανωτικής προσέλκυσης δυνάμεων και σφων που στην πορεία θα διαφοροποιούνται από ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απεύθυνση σε συντρόφους από το χώρο της Αυτονομίας ακόμη και του αντιεξουσιαστικού χώρου.)

3. Διαρκής επίπονη συζήτηση για (και κατάληξη σε): δημοκρατικές & ανοιχτές διαδικασίες, αναζήτηση διαφορετικών μοντέλων οργάνωσης και λειτουργίας σε όλα τα επίπεδα, που θα διασφαλίζουν την ισότιμη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και την υλοποίησή τους όλων των μελών - ιδιαίτερα των ανένταχτων -, έλεγχο και αποφυγή παραγοντικών συμπεριφορών, ξεπέρασμα ιεραρχικών λογικών. Αυτά σε συνδυασμό με τη συντροφική συμπεριφορά μεταξύ των οργανώσεων, τον σαφή Ομοσπονδιακό χαρακτήρα και ταυτόχρονα την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας και της δράσης.

4. Μαζική πολιτική απεύθυνση προς τα στρώματα που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, με ριζοσπαστικό αλλά και ρεαλιστικό κατανοητό προγραμματικό λόγο, με κυρίαρχο στοιχείο των διαδικασιών την συνεχή στρατηγική / προγραμματική εμβάθυνση, με μόνιμη στοχοπροσήλωση στην κινητοποίηση - ενεργοποίηση αυτών των στρωμάτων μέσα από λογικές αυτοοργάνωσης -αντιανάθεσης. Αναγκαία γι αυτό η πολυθεματική / πολύπλευρη δράση σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο και όχι το "κλείσιμο" και η "διαμερισματοποίηση" σε αυτά που η κάθε συλλογικότητα "ξέρει καλά και κάνει καλά". (Για μας, δεν μπορεί να λείπουν από την κεντρική “ημερήσια διάταξη” μέτωπα όπως μάχη προστασίας του δικαιώματος στην κατοικία και κατά των πλειστηριασμών, το μοντέλο των εξορύξεων σε συνδυασμό με τη διακύβευση της ειρήνης στην περιοχή, γενικότερα τα κινήματα πόλης με κορυφή το ζήτημα της υπεράσπισης των δημόσιων χώρων, και το ευρύτερο εργατικό κίνημα)

Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να υπάρχει η δυναμική και ο συσχετισμός για να παλευτούν τα παραπάνω, να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Ξεκινάμε ενεργά και θετικά στην προσπάθεια διαμόρφωσης του νέου αυτού εγχειρήματος.

Για να προχωρήσει με επιτυχία, πρέπει ως ΑΡΚ να δώσουμε τη μάχη ώστε να εξασφαλιστούν αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν παραπάνω, να ενισχυθεί η "κινητικότητα" που υπάρχει στην πρόταση που μας έγινε. Να τα θέσουμε ειλικρινά, συντροφικά ΚΑΙ στους προτείνοντες, ΚΑΙ στις άλλες οργανώσεις που έχουν τις επιφυλάξεις τους.

Η πορεία προς την Ιδρυτική Συνέλευση, αλλά και η ίδια η Συνέλευση και η κατάληξή της, πρέπει να είναι πεδίο ώριμου, συντροφικού, ειλικρινούς διαλόγου που θα οδηγήσει σε ένα σημαντικό επόμενο βήμα το οποίο θα μας φέρει πιο κοντά στην επανεμφάνιση - με απτούς, μαζικούς, πραγματικούς όρους ύπαρξης - της “δικής μας  Αριστεράς”. Σε ποιο βαθμό θα επιτευχθεί αυτό, θα κριθεί ΚΑΙ από τη δική μας ιδιαίτερη συμβολή.

26 Νοεμβρίου 2018