Απόψεις

[Review] UP Festival 2016: Σε μια γεμάτη παραλία

10/08/2016

Θοδωρής Σπανός και Στάθης Αβραμιώτης

-Τι λέει ρε, ψήνεις Αμοργό; Γίνεται το UP Festival φέτος εκεί.

-Ε, ξέρω γω; Γιατί όχι;

Και κάπως έτσι, μεθυσμένοι ακόμα από το Live των TLSP, πάρθηκε η απόφαση για ένα –ακόμα- μουσικό ταξίδι στο νησί των Νότιων Κυκλάδων. Για όσους δε γνωρίζουν τι εστί UP, είναι ένα Festival το οποίο ξεκίνησε ο Παύλος Παυλίδης με ένα μικρό παρεάκι στα Κουφονήσια, το 2011.

Το φεστιβάλ σιγά σιγά μεγάλωσε, και έφτασε φέτος –και ενώ λόγω διαφόρων προβλημάτων μεταφέρθηκε στην Αμοργό, και πιο συγκεκριμένα στην παραλία της Αιγιάλης- το κύριο μέρος του να απαρτίζεται από τρεις μέρες (14-15-16 Ιουλίου) για να μπορέσει να «χωρέσει» όλο το πλούσιο line-up. Εκτός από τα Main Events, υπήρχαν και διάφορα άλλα πρόσθετα acts, αλλά περισσότερα γι’αυτά, στη συνέχεια!

Στην Αμοργό φτάσαμε λοιπόν το απογευματάκι της Τρίτης δια πυρός και σιδήρου. Η μάλλον.. δια αέρα και φουρτούνας! Η άφιξη στο Λιμάνι των Καταπόλων έμελλε να μας δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες, οι οποίες βέβαια σύντομα θα έρχονταν να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα που ακούει στο όνομα "Αστικά ΚΤΕΛ". Ο λόγος γίνεται για την ανεπανάληπτη -κυριολεκτικά και μεταφορικά- συνάντηση επί σκηνής του Παύλου Παυλίδη με το Φοίβο Δεληβοριά που θα ακολουθούσε την εμφάνιση των Xaxakes την Τρίτη 12/7 στο Καφέ - Ζαχαροπλαστείο "Λόζα" που βρίσκεται σε μια όμορφη πλατεία της Χώρας της Αμοργού. Τα δρομολόγια των αγαπημένων ΚΤΕΛ Αμοργού φρόντισαν να μας κάνουν τόσο να γελάσουμε όσο και να κλάψουμε μιας και το τελευταίο λεωφορείο προς Αιγιαλή, όπου μέναμε, έφευγε στις 20:00(!), γεγονός απαγορευτικό για όσους/ες δεν είχαν όχημα, αφήνοντας μας να φανταζόμαστε σε κάποιο bar πώς να ήταν αυτή η παράξενη συνάντηση.

Αφού τις προηγούμενες μέρες γυρίσαμε –όσο μας επέτρεψαν οι συγκοινωνίες- το νησί, περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια της Χώρας, γευτήκαμε τις σπιτικές τυρόπιτες της γιαγιάς στα Κατάπολα, δροσιστήκαμε στα πεντακάθαρα νερά της Αγίας Άννας και περάσαμε μια βόλτα από τα μπαράκια της Αιγιάλης, ήρθε η ώρα επιτέλους να απολαύσουμε το λόγο της επίσκεψής μας στην Αμοργό: το UP Festival 2016!

 

Day 1: The Cave Children, The Noise Figures, Kristi Stassinopoulou, Villagers of Ioannina City

[Μπαίνοντας στο χώρο του Φεστιβάλ, με ευχάριστη έκπληξή μας, διαπιστώσαμε πως δεν υπήρχε κάποιος περιορισμός στην προέλευση του -πάντα απαραίτητου σε τέτοιες περιστάσεις- αλκοόλ, παρά μόνο η προτροπή των επιγραφών και των καλλιτεχνών να αγοράζουμε ποτά από το bar του Φεστιβάλ προκειμένου αυτό να μπορέσει να καλύψει τα έξοδά του, διατηρώντας, όπως κάθε χρόνο, την ελεύθερη είσοδό του.]

Οι Cave Children -η τετραμελής μπάντα από την Αθήνα- ήταν αυτοί που είχαν το δύσκολο έργο του πρώτου act του festival. Η έναρξη ήταν προγραμματισμένη για τις 8, όμως μέχρι τις 8.45 δεν ήμασταν παρά μερικές δεκάδες άτομα στην παραλία της Αιγιάλης (ντροπή παιδιά!). Έπρεπε να ακουστούν οι πρώτες ψυχεδελικές νότες της κιθάρας του Βασίλη, με 50 περίπου λεπτά καθυστέρησης, για να αρχίσει να μαζεύεται σύσσωμος ο κόσμος. Και ενώ ο ήλιος έδυε, η μπάντα μας ταξίδευε με το ατμοσφαιρικό ροκ ήχο της σε άλλες πολιτείες. Έπαιξαν κομμάτια από το μοναδικό έως τώρα album τους, με τίτλο Quasiland. Όταν δε έκλεισαν το live με το Pelorian, ο κόσμος είχε ήδη ζεσταθεί αρκετά, και ανέμενε με μεγάλη ανυπομονησία τη συνέχεια!

Από τις μεγάλες μας αδυναμίες, και κατά την ταπεινή μας άποψη μια μπάντα που θα έχει μεγάλη εξέλιξη στο μέλλον, είναι οι Noise Figures. Με μεγάλες ήδη εμπειρίες από Ευρωπαϊκές περιοδείες, απέδειξαν και στην Αμοργό γιατί οι προσδοκίες μας ήταν τόσο υψηλές. Τα δύο παιδιά από την Αθήνα (o Γιώργος Νίκας στα drums και ο Στάμος Μπάμπαρης στην κιθάρα, ντουέτο αλά.. Black Keys!) ξεσήκωσαν τον κόσμο, τόσο με το μουσικό, όσο και με το επικοινωνιακό τους ταπεραμέντο. Οι ήχοι των δύο αρκετά διαφορετικών album τους (The Noise Figures, Aphelion) έδεσαν άψογα μεταξύ τους, ενώ κάποια τεχνικά προβλήματα, που προέκυψαν, αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία. Ένα άκρως επαγγελματικό performance, με τον κόσμο να χορεύει στους fuzz rock ρυθμούς του Black Caravan, του Out Of Your Mind, του Turn Of The Lights και των άλλων επιτυχιών του συγκροτήματος. Highlight φυσικά, το χειροκρότημα που απέσπασε ο Νίκος ο ηχολήπτης για το μαγιό του, για το οποίο «δεν ντράπηκε καθόλου»!

Το πρωί της πρώτης μουσικής μέρας του Φεστιβάλ μας βρήκε στο Cafe-Bar "Άμμος", ακριβώς δίπλα στο χώρο του Δημοτικού Parking Αιγιάλης, όπου λάμβανε χώρα το απαραίτητο soundcheck, να προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε από τα λειψά στοιχεία που είχαμε στη διάθεση μας τι μουσική παίζει, τέλος πάντων, αυτή η Κρίστη Στασινοπούλου και γιατί βρίσκουμε το όνομά της γραμμένο με λατινικούς χαρακτήρες. Οι εικασίες για διεθνή καριέρα μπόρεσαν να επιβεβαιωθούν μόνο μετά τη επιστροφή στα πάτρια εδάφη και την αναζήτηση σε μακροσκελείς δισκοθήκες, αλλά και στα μονομάτια του διαδικτύου που τόσο στερηθήκαμε στο νησί. Η ενορχήστρωση πλούσια και ενδιαφέρουσα, ωστόσο οι επικλήσεις του "Θεού Ήλιου"(!) και τα ινδιάνικα φωνητικά εφέ δεν ήταν ακριβώς στο mood μας. Η πρέσβειρα της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, πειραγμένης με άλλα (φολκ και μη) στοιχεία, προτίμησε να μη μας δείξει το μεγαλείο της διεθνούς καριέρας της και να ανοιχτεί σε πιο πειραματικά μοτίβα, επηρεασμένη από τον επερχόμενο δίσκο της "Νυν" που έρχεται το φθινόπωρο. Ενδιαφέρουσα, αν μη τι άλλο, η προσέγγιση της ότι "παραδοσιακό είναι και το ροκ, είναι και η electronica".

Αφού ο ουρανός είχε αρχίσει να παίρνει τα πιο σκούρα του χρώματα και οι δείκτες στα ρολόγια των πόλεων να ξεκινούν ένα νέο κύκλο, οι "Χωριάτες" της πόλης των Ιωαννίνων ανέβηκαν στο πάλκο για να συνεχίσουν τους πειραματισμούς. Ο Άλεξ Καραμέτης δεν είχε βγάλει λέξη πέραν των (όχι και τόσο) απαραίτητων συστάσεων για περίπου ένα εικοσάλεπτο, αφήνοντας το κλαρίνο και τη γκάιντα να βρουν το χώρο τους πάνω από τις ηπίως stoner φόρμες της υπόλοιπης μπάντας και να συστηθούν στους "νεότερους". Άμεσο ζέσταμα με το μοναδικό αγγλόφωνο κομμάτι της μπάντας: "Nova" και τα νερομπούκαλα γεμάτα τσίπουρο (χωρίς γλυκάνισο) βγαίνουν με θράσος και λαχτάρα από τις τσάντες. Συνεχίζοντας στους ήχους της "Ρίζας", του μοναδικού LP των Villagers of Ioannina City, περνάμε στο "Κρασί", το πρώτο hit της μπάντας, και μια κόκκινη φωτοβολίδα σκορπίζει τον καπνό της πάνω από τα ζαλισμένα μας κεφάλια. Περνάμε σε παραδοσιακά: Jannim (Γιάννη μου, το μαντήλι σου) και Ti kako (Τι κακό έκανα ο καημένος) και οι πρώτοι κυκλικοί χωροί αρχίζουν στο περίγραμμα του μεθυσμένου κοινού. Ο Καραμέτης τραγουδάει το St. Triad (Αγία Τριάδα -Δωδώνης- Ιωαννίνων): "έχω ζαλη ζαλη στο κεφαλι, έχω ζούρλια στο μυαλό, παίζουν ντέφια, άιντε και κλαρίνα, ηπειρώτικο σκοπό", έτσι και γίνεται. Η δεύτερη φωτοβολίδα είναι για τη Zvara (a-side στο τελευταίο δεκάιντσο τους), ενώ η άφιξη δύο περιπολικών δίπλα στο χώρο της συναυλίας γυρνά το δίσκο απ' την άλλη. Χωρίς να είμαστε καθόλου σίγουροι αν υπήρχε βάσιμος λόγος για την απαγγελία του γνωστού και μη εξαιρεταίου συνθήματος "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι" από την καρδιά του κοινού, τα Karakolia (Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα) έρχεται σίγουρα να το λυτρώσει και να μας στείλει αποκαμωμένους στις σκηνές μας.

 

Day 2: Daphne and the Fuzz, Σtella, Φοίβος Δεληβοριάς, Vodka Juniors

Η αρχή της δεύτερης μέρας του Φεστιβάλ ήταν καρμπόν με την πρώτη και στιγματίστηκε ξανά από την καθυστερημένη προσέλευση, γεγονός που, αν μη τι άλλο, σημάδεψε την άκρως θετική παρουσία της μπάντας. Η τραγουδίστρια, συνθέτης και στιχουργός, Δάφνη, μάγεψε το μικρό κοινό που είχε συγκεντρωθεί με τη σκηνική της παρουσία, αλλά και το πάθος με το οποίο ερμήνευε τα τραγούδια της. Η μπάντα που έχει μαζί της από το 2012 στα κομμάτια που μέχρι τότε η ίδια συνέθετε στο πιάνο, με επιρροές από blues αλλά και soul ακούσματα, συνόδεψε με τεράστια επιτυχία αυτήν την τρομερή φωνή. Σίγουρα θα επισκεπτόμασταν μελλοντικά ένα μπαράκι στο οποίο θα πίναμε το ποτό μας υπό τον ήχο των τραγουδιών του ομότιτλου album της μπάντας, το οποίο εκδόθηκε τους πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους.

Η Σtella μαζί με τους Noise Figures ίσως είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι αξίζει να πηγαίνεις και να βλέπεις και τα τρίτα ονόματα στα μουσικά φεστιβάλ. Ήχος τόσο crystal clear, που αν ήμασταν στο 2002 θα νομίζαμε πως τραγουδάει playback. Λιτές pop συνθέσεις που φαίνονταν για μια ώρα να έχουν βρει το σπίτι τους, λες και περίμεναν κάμποσους μήνες το καλοκαίρι για να ξεχυθούν στις παραλίες και στα μπιτσόμπαρα. Κεφάτα vibes που σίγουρα σε έκαναν να κουνήσεις το ποδαράκι σου ακόμα κι αν δεν τα είχες ακούσει ποτέ ξανά. Η Στέλλα και η μπάντα της αναπαρήγαγαν με πάσα πιστότητα σχεδόν όλες τις ηχογραφήσεις τους, ενώ στα τελευταία δύο κομμάτια, το δεύτερο από τα οποία παίχτηκε ως encore μετά από έντονη «λαϊκή απαίτηση», φάνηκε σαφής ο υπαινιγμός ότι μας ετοιμάζει κάτι πιο rock 'n' roll στο επόμενό της LP.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς ίσως να κουβαλούσε το κλίμα της "Λόζας", μιας και ήταν εκείνος που κατάφερε να έχει τους περισσότερους καθιστούς ακροατές. Μας μίλησε για το σπίτι που μεγάλωσε στην Καλλιθέα, για τους γονείς του και για την κόρη του με διάφορες αφορμές πριν από τα τραγούδια του, αλλά φαίνεται πως δεν κατάφερε να συγκινήσει (τουλάχιστον εμάς) όσο θα ήθελε. Μας παρουσίασε ένα τραγούδι του νέου του μπασίστα, Yoel Soto, αλλά το τελευταίο δεν έδενε πολύ καλά με το υπόλοιπο πρόγραμμα. Τραγούδησε γνωστές συνθέσεις απ' όλη του τη δισκογραφία, αλλά στο τέλος μας έμοιαζε σα να μην έχει πει τα βασικά. Πείραξε τραγούδια που λαχταρούσες να τ' ακούσεις όπως τα ξέρεις από τους δίσκους του κι αποφάσισε ν' απαγγείλει το "Εκείνη" απείραχτο. Ήρθε με καλές προθέσεις, αλλά μάλλον ήταν υπερβολικά χαλαρός για να κάνει τη διαφορά σε μια τόσο δυνατή διοργάνωση. Σοβαρό ελαφρυντικό το ότι του άξιζε και του πήγαινε να είναι headliner.

Οι Vodka Juniors, η τρίτη και τελευταία μπάντα εκτός Inner Ear μαζί με τους V.I.C. και την Kristi Stassinopoulou, έχουν κάθε φόρα την επιλογή να κάνουν το σωστό ή το λάθος. Ε, αυτή τη φορά αποφάσισαν να κάνουν το σωστό: να βασίσουν την εμφάνισή τους στην Αμοργό στο Dark Poetry. Η dub/acoustic αισθητική του εν λόγω δίσκου, που είδε το φως της δημοσιότητας το Δεκέμβρη του 2007, έρχεται να ανοίξει -και να κλείσει- μια πολύ σημαντική παρένθεση στην γενική punk rock πορεία της μπάντας και να την κάνει αγαπητή σε ευρέα ακροατήρια. Μόνο και μόνο η μπασογραμμή του Bong αρκούσε για να σε βάλει στο groove του live. Whiskey and the rain, Naked in the rain, King of the street και κορύφωση στο Rise Up: το κοινό ακούγεται μέχρι το camping. Remember this day, Where is my life, All we need is some gasoline και εκεί που η πανκίλα πάει να εισχωρήσει στο όμορφο καλοκαιρινό τοπίο ο τραγουδιστής μας ενημερώνει πως η αστυνομία (!) τους υποχρεώνει να σταματήσουν το live. Σε παρόμοιο "a.c.a.b." ημιοπαδικό κλίμα η δεύτερη βραδιά κλείνει, χωρίς να είμαστε σίγουροι πως η παρουσία της αστυνομίας ήταν όντως ενοχλητική.

 

Day 3: Larry Gus + Παύλος Παυλίδης & B-Movies

[Να μας συμπαθάτε, αλλά η εκτεταμένη μεσημεριανή μπυροποσία και η απογευματοβραδινή δροσιά του camping δε μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε τους Gioumourtzina και τον Boy, άρα αγνοούμε παντελώς πώς ήταν η εμφάνισή τους.]

Ξανά, ξανά, ξανά, ξανά... δεν μπορεί να μη γυρίζει αυτή η χαοτική φράση στο μυαλό σου, αν ήσουν εκεί. Η extended version του "Angelos Kyriou" έκανε το Larry Gus να παρεκτραπεί. Αλλάζοντας ανά διαστήματα τις εύθυμες λούπες του, ο Παναγιώτης Μελίδης τσίριζε και χοροπηδούσε σαν τον διάολο. Η δουλειά του έχει μεγάλο ενδιαφέρον δισκογραφικά, αλλά μέσα στην όλη εκστατική ατμόσφαιρα δεν μπορείς να προσέξεις περισσότερο κάτι άλλο από το ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται στη σκηνή έχει αρχίσει και κοπανάει το κούτελο του μέχρι που ματώνει. Κάτι σαν τον Iggy Pop το ’96 στην Αθήνα, μόνο που ο πρώτος δε χρειάστηκε τη βοήθεια του κοινού. Κι αυτός με διεθνή καριέρα, όπως η Στασινοπούλου. Αναλογιζόμενοι και το Δεληβοριά, φαίνεται πως τα δεύτερα ονόματα του Up Festival 2016 ήταν κατά κάποιο τρόπο… στοιχειωμένα.

Για τον Παύλο Παυλίδη τούτο το Up ήταν σαν επιστροφή στο σπίτι, σαν την αναγνώριση των κόπων του. Η σκηνή στημένη απέναντι απ' το σπίτι μιας φίλης, σε μικρή απόσταση από το σπίτι-studio που έχει στήσει ο Παύλος στο νησί. Το φεστιβάλ γεμάτο καλλιτέχνες που εκτιμά και συνεργάζεται (Larry Gus, The Boy) και στημένο από μια παρέα που της αρέσει να ακούει τα τραγούδια του. Σαν τιμώμενο πρόσωπο, λοιπόν, έρχεται να κλείσει το κύριο μέρος του φεστιβάλ με την άνεση του σπιτιού, αλλά και με την ενέργεια που σου δίνει η αγάπη του πολυπληθούς κοινού που τον παρακολουθούσε. Το πρόγραμμα στο γνωστό από τα μεγάλα live του set: μισό B-Movies, μισό Σπαθιά. Δίκαια η μοιρασιά. Πολλές οι ιστορίες στο πρώτο μέρος, λιτές, να σ' αγγίζουν. Όλοι να τραγουδάμε ανελλιπώς. "Να πούμε και κάνα παλιό" λέει και περνάμε στο δεύτερο μέρος. "Όταν ακόμα και τα πραξικοπήματα είναι ψεύτικα, έχει αξία να λέμε μερικές αλήθειες." λέει κι ακούγονται οι πρώτες νότες από τη "Φωτιά στο λιμάνι". Δευτερόλεπτα μετά το ρεύμα πέφτει κι ώσπου να 'ρθει πίσω το έχουμε τραγουδήσει όλοι μαζί ολόκληρο. Απ' τις στιγμές που θα θυμάσαι, θες δε θες. Κλασσικό διάλλειμα για shake στο "Αντικαταπληκτικά" και γρήγορα πίσω στα Σπαθιά. Χορός, crowdsurfing, μπάνιο στη μπύρα, στρίμωγμα, όλες οι ενδείξεις μιας πολύ επιτυχημένης συναυλίας. Παίζει μέχρι τα πόδια μας να πονέσουν. Πέφτουμε για ύπνο μέσα στην αγαλλίαση, πιο ανάλαφροι από κάθε βράδυ. Σα να 'ταν κάποιου είδους ψυχοθεραπεία.

[Πριν και μετά το τέλος των main acts του Φεστιβάλ, υπήρχαν και τα ανάλογα DJ Sets στο «Ammos», δίπλα ακριβώς από το συναυλιακό χώρο, σε κλίμα απόλυτα ταιριαστό με το διακοπιστικό mood μας. Η διοργανωτική ομάδα του Φεστιβάλ σε συνεργασία με παραγωγούς του EnLefko 87.7, αλλά και μέλη συγκροτημάτων φρόντισαν γι’ αυτή την απαραίτητη και διόλου δυσάρεστη μουσική επένδυση. Τους ευχαριστούμε.]

Και κάπως έτσι, αυτό το μουσικό πενθήμερο στην Αμοργό έλαβε τέλος. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να ακούσουμε τον Baby Guru μιας και οι υποχρεώσεις μας δε μας επέτρεψαν να μείνουμε στο νησί περισσότερο. Το επόμενο πρωί μαζέψαμε με νωχελικές κινήσεις τα μπογαλάκια μας, σηματοδοτώντας έτσι την έναρξη του -αναπόφευκτου- απογευματινού ταξιδιού της επιστροφής, ταξίδι στο οποίο η κούραση των προηγούμενων ημερών μας λύγισε.

Όταν ανοίξαμε και πάλι τα μάτια μας, ο δείκτης του ρολογιού πλησίαζε τις 6. To πρωινό αεράκι χάιδευε γλυκά το πρόσωπό μας. Ήταν μόλις λίγες στιγμές πριν ο ήλιος κάνει την καθιερωμένη εμφάνισή του ξεπροβάλλοντας δειλά-δειλά μέσα από τα βουνά, καλωσορίζοντάς μας με αυτόν τον τρόπο πίσω στον αγαπημένο μας Πειραιά.

 

[Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Μακρή.]