Αποχαιρετώντας τον Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο

30/11/2016

Ελένη Πορτάλιου

Σε όλα τα μέρη του κόσμου εκατομμύρια άνθρωποι αποχαιρετούν τον κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο. Το αστέρι του, που λάμπει στο στερέωμα των κολασμένων της γης, θα θυμίζει πάντα ότι η επανάσταση είναι ο δικός τους δρόμος για την ελευθερία.

Η «Ωδή στο Γεώργιο Καραϊσκάκη» του Διονύση Σαββόπουλου, γραμμένο το 1969 -τόσο κοντά χρονικά στην Κουβανέζικη επανάσταση αλλά και τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα- θα μπορούσε να είναι ο χαιρετισμός από τα χρόνια της νιότης μας στον Kομαντάντε.

Η οθόνη βουλιάζει σαλεύει το πλήθος

εικόνες ξεχύνονται με μιας

πού πας παλληκάρι ωραίο σαν μύθος

κι ολόισια στο θάνατο κολυμπάς

Και όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης

μεγάφωνα και ασύρματοι από παντού

γλυκά σε νανουρίζουν κι εσύ ανεβαίνεις

ψηλά στους βασιλιάδες τ’ ουρανού

Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω

με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό

προβολείς με στραβώνουν και πάω

και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ

Πού πας παλληκάρι πομπές ξεκινούνε

κι οι σκλάβες σου ουρλιάζουν στο βωμό

ουρλιάζουν τα πλήθη καμπάνες ηχούνε

κι ο ύμνος σου τραντάζει το ναό

Ποιος στ’ αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω

με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό

οι προβολείς με στραβώνουν και πάω

και γονατίζω και το αίμα σου φιλώ