Κοιτώντας το δημοψήφισμα του 2015 από την απόσταση του σήμερα

25/06/2017

Τάσος Κουτσογιάννης

Πριν από δυο χρόνια ακριβώς, το πολύ κοντινό χρονολογικά, αλλά πολύ μακρινό ιστορικά και πολιτικά, 2015, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοινώνει με διάγγελμα την διενέργεια δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα θα έχει ένα θολό ερώτημα το οποίο συμπυκνώνεται στην βάση της κοινωνίας ως το δίλλημα "με την λιτότητα ή μακριά από αυτή".

Η κυβέρνηση ακολούθησε προηγουμένως, το πρώτο εξάμηνό της, μια πολιτική με κομβικές αποφάσεις που προϊδέαζε εν τέλει, το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Αν και είχε βάλει παροδικά ένα φρένο στην περαιτέρω λιτότητα, μη ψηφίζοντας νέα δημοσιονομικά μέτρα, και είχε για παράδειγμα επαναπροσλάβει απολυμένους/ες εργαζόμενους και εργαζόμενες που αδιαμφισβήτητα δώσανε γενναίες μάχες την προηγούμενη 2ετία, η ψήφιση Προέδρου δημοκρατίας αλλά και η συμφωνία της 25ης Φεβρουαρίου είχανε αφήνει γκρίζα σύννεφα, στην ανάταση του λαϊκού αισθήματος.

Μετά το δημοψήφισμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα επόμενα δυο χρόνια, μέχρι σήμερα, δεν κατάφερε να βάλει τέλος στη λιτότητα με τη φθηνή δικαιολογία κάθε φορά ότι το επιβάλουν οι δανειστές.

Με αυτή τη ρητορεία, έκδηλα πλέον ο θεσμός της ΕΕ είναι ο θεσμός της επιτροπείας και της απώλειας του δικαιώματος άσκησης πολιτικής σε αυτόνομο κράτος, και η περίπτωση της Ελλάδας και της ελληνικής κυβέρνησης είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Παρόλα αυτά, στην δημοκρατία δεν υφίστανται αυτού του είδους τα διλλήματα και οι εκβιασμοί, και ο Αλέξης Τσίπρας κρύφτηκε πίσω από αυτό το «άλλοθι» τα επόμενα 2 χρόνια, μέχρι σήμερα, για να εφαρμόσει μια πολιτική που του αφαιρεί κάθε μέρα πολιτική υπεραξία, έως ότου βρεθεί εκεί που βρέθηκαν όσοι αναγνώρισαν τον δρόμο των μνημονίων και της λιτότητας, που ουδέποτε εξυπηρέτησαν τις ανάγκες της κοινωνίας. Μια πολιτική που απλά κρατάει την κυβέρνηση στην θέση της και εξασφαλίζει την πολιτική της επιβίωση, εν είδει ασθενούς υπό παροχή οξυγόνου.

Οι εργαζόμενοι, η νεολαία, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, και όλοι όσοι πλήττονται από τις μνημονιακές πολιτικές, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να ξαναπατήσουν με θάρρος στα πόδια τους, διώχνοντας και αυτή την κυβέρνηση και τοποθετώντας την στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, για να αναδειχθεί και πάλι ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων, με γνώμονα το συμφέρον των οικονομικά και κοινωνικά ασθενέστερων, και τη στήριξη μιας οριζόντιας διακυβέρνησης και οργάνωσης από τα κάτω.