Απόψεις

Pro Oultimo ( ; )

13/01/2016

Πάνος Χριστοδούλου

Άσματα ηρωικά και πένθιμα (;) για το ασφαλιστικό

Στο παρόν άρθρο δε θα γίνει αναφορά σε νούμερα και διατάξεις του νέου ασφαλιστικού της χώρας. Είναι εμφανές σε όσους και όσες εργάζονται και ακόμα πιο εμφανές σε όσους και όσες είναι άνεργοι, ότι αποτελεί μια τεραστίων διαστάσεων ταφόπλακα στην ήδη υποβαθμισμένη ζωή των μεγαλύτερων και στην εργασιακή προοπτική των μικρότερων. Όχι γιατί το γράφουν οι ιερές γραφές, τα κείμενα των σοφών της «Μαρξιστικής Σιών» ούτε γιατί το λέει η κακοπροαίρετη αντιπολίτευση. Γίνεται αισθητό στην ζωή όσων εργαζόμαστε, στο άγχος που προσθέτει στο ήδη τσακισμένο μέλλον μας, στην απογοήτευση όσων εργάζονται χρόνια και βλέπουν τις εισφορές τους να πάνε περίπατο και των ανέργων που χάνουν κάθε ελπίδα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή εργασία.

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα (;)

Το μεγαλύτερο τμήμα των παραπάνω κατηγοριών αγωνιστήκαμε πολλές φορές μέσα από απεργίες, καθημερινές συγκρούσεις με διευθυντές και αφεντικά, μέσα από διαπληκτισμούς και συζητήσεις, για να φτάσουμε σε ένα σημείο που μπορούσαμε να μαστε τουλάχιστον λίγο πιο αισιόδοξοι. Πολλοί και πολλές πίστεψαν ότι αυτό το σημείο είχε αρχίσει να φτάνει, άλλοι όχι. Σίγουρα οι περισσότεροι και οι περισσότερες δώσαμε μια μεγάλη μάχη χωρίς αύριο για να πούμε ένα όχι στο δημοψήφισμα, μπας και βάλουμε ένα φρένο στην πορεία προς το γκρεμό. Από κει και πέρα άλλων οι δρόμοι χώρισαν και άλλων ενώθηκαν, αλλά σίγουρα οι κατηγορίες που αναφέραμε πριν, έμειναν με ένα μεγάλο γιατί. Άραγε ήταν όλα χαμένα; Εδώ σταματάνε λίγο τα ερωτηματικά. Δεν ήταν. Οι ήττες και οι απογοητεύσεις, εκτός από αφορμή για απογοήτευση και απομόνωση, είναι και ευκαιρία για νέες εκκινήσεις. Το τραγούδι που ακουγόταν πριν από κάποιες εκλογικές Κυριακές με την παραλλαγή και του λαού την πόρτα να χτυπήσει , άρχισε σιγά σιγά να ξανακούγεται …

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…

Από την άλλη βέβαια διάφορα κυβερνητικά στελέχη, επαγγελματίες κονδυλοφόροι και αυλικοί της νέας κατάστασης προσπαθούν να πείσουν για τη χρησιμότητα του ασφαλιστικού. Καταρχήν να ζητήσουμε συγγνώμη καθώς είπαμε ότι δε θα αναφερθούμε σε νούμερα στο άρθρο. Κατά δεύτερον να παραδεχτούμε ότι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να δέρνει μια «αριστερή» κυβέρνηση συνταξιούχους (λογική συνεπαγωγή μετά να ζητά συγγνώμη από το Σημίτη που έκανε το ίδιο), την ίδια ώρα που δέχεται συναίνεση από τους φορείς της εργοδοσίας. Όταν ο εναγκαλισμός με τους εργαζομένους γίνεται εναγκαλισμός με μεγαλοεπιχειρηματίες, ίσως δεν χρειάζονται άλλα επιχειρήματα. Επιγραμματικά μόνο να αντιτάξουμε ότι το νέο ασφαλιστικό ανοίγει δρόμους για νέα κύματα μετανάστευσης καθώς εκδικείται κατά κύριο λόγο τους νέους επιστήμονες, την ίδια ώρα που εκκλησία, στρατός, εργολάβοι, καναλάρχες και πολυεθνικές (κατά ένα παλιό αγαπημένο σύνθημα) αφήνονται ανέγγιχτοι. Πέρα από τη μικρή λεπτομέρεια ότι οι ασφαλιστικές εισφορές προέκυπταν από τους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι το κράτος, γεγονός που δε δίνει κανένα δικαίωμα στο να βάζει χέρι με ΠΝΠ. Πόσο μάλλον όταν δεν πρόκειται για αναδιανομή μπας και βρουν δουλειά οι άνεργοι, αλλά για να ευνοηθούν οι γνωστοί άγνωστοι των μεγάλων επιχειρήσεων.

Αυτή η νύχτα μένει ( ; )

Και τώρα; Αντί να φύγει το μνημόνιο να φύγουμε εμείς; Η να κλειστούμε στα καβούκια μας και να δούμε αν θα μας ξημερώσει και τι; Ουσιαστικά υπάρχουν δύο προφανείς επιλογές. Και οι δύο εξίσου αποτυχημένες. Ή μια να μεταναστεύσουμε όλοι και όλες, α λα πενήντα, κάτι που βέβαια δεν πέτυχε και τότε, αφού θύματα παρέμειναν στα τότε ανθρακωρυχεία ή αναγκάστηκαν να γυρίσουν σε μια χειρότερη Ελλάδα. Ή να αρχίσουμε να παρακαλάμε αριστερά και δεξιά, μπας και βολευτούμε πουθενά α λα ογδόντα, γεγονός που είναι και πιο πρόσφατα γνωστό που οδήγησε. Η επιλογή να μας στηρίζουν γονείς, συγγενείς και φίλοι για πολύ, καίγεται καθώς και αυτούς τους πιάνει το ασφαλιστικό. Τόσο καιρό λοιπόν αρκετοί λέγαμε ότι δεν έχουμε αγώνα δρόμου, αλλά αγώνα αντοχής. Επειδή πλέον η αντοχή τέλειωσε, και ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τους εργαζόμενους και τους άνεργους, αρχίζουμε το σπριντ. Το ασφαλιστικό δε θα περάσει γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι το να μπούμε κάτω από την ταφόπλακα δε συνιστά μια καλή επιλογή. Ούτε οι νύχτες μας τέλειωσαν, ούτε οι μέρες μας. Βασικά μόλις τώρα ξεκίνησαν.

Τέλος ;

Ούτε για πλάκα. Στο σημείο που φτάσαμε η μόνη λογική λύση είναι να τα πάρουμε σβάρνα όλα. Όχι σαν αριστεροί, σαν illuminati ή σαν αδικημένοι από το θεό και τη μοίρα, αλλά ως εργαζόμενοι, άνεργοι και – κυρίως! – περισσότεροι. Το πως θα το συζητήσουμε, το σίγουρο είναι ότι θα το κάνουμε. Και εκεί θα φανεί κατά πόσο η ανασυγκροτημένη ΝΔ είναι διατεθειμένη να το τραβήξει.
Η αρχική σκέψη ήταν να έκλεινε το άρθρο με τους στίχους
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά του δείχνουνε το δρόμο
αλλά ήρθε μια παλιά ατάκα συντρόφισσας ( «μόνο οι του λαϊκού και του μέταλ πονάνε» ) που αντιστοιχεί καλύτερα στο άρθρο , καθώς το pro oultimo και τα παραπάνω τραγούδια προέκυψαν από μια καθόλου τυχαία σειρά γεγονότων. Οπότε συμβολικά θα κλείσουμε με την …αρχή του τραγουδιού aces high των Iron Maiden :
We shall go on to the end. We shall fight in France. We shall fight on the seas and oceans. We shall fight with brave confidence and great strength in the air. We shall defend our island whatever the cost may be. We shall on the beaches. We shall fight on the landing grounds. We shall fight in the fields and in the streets. We shall fight in the hills. We shall never surrender!!!
Το μόνο τέλος θα ναι του ασφαλιστικού . Όχι το δικό μας. Καλή αρχή.