Απόψεις

Αριστερά και Ομοφυλοφιλία, μία ανορθόδοξη σχέση

18/01/2016

Χάρης Καλαμπόκης

Εντάσεις προκάλεσε στη χώρα η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, με κάποιους να το υπερασπίζονται και άλλους να αντιδρούν επιλέγοντας να το κατακρίνουν.

Έχοντας διασχίσει αρκετό δρόμο σε αυτήν την κοινωνία, κανείς δεν νιώθει έκπληξη που η Εκκλησία τάσσεται ενάντια στο σύμφωνο συμβίωσης, όπως και ενάντια στους ίδιους τους ομοφυλόφιλους.

Ο μεσαίωνας στον οποίον ζει η Εκκλησία, και ο σκοταδισμός που περιβάλλει τις απόψεις των εκπροσώπων της, είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Όπως επίσης γνωστή είναι και η σχέση της παραδοσιακής Δεξιάς με την Εκκλησία και αυτές τις απόψεις, λόγω του συνδετικού κρίκου που ονομάζεται «Έθνος». Η υπόθεση περιπλέκεται όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψηφίζει «Ναι» και το ΚΚΕ τάσσεται κατά!

Αν θα περίμενε κανείς κάποιον πολιτικό χώρο για να στηρίξει τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αυτός ο χώρος θα ήταν η Αριστερά. Υπάρχει όμως μία μερίδα αριστερών ανθρώπων, που θεωρεί τους αγώνες για τα δικαιώματα -πέραν των εργασιακών- στάχτη στα μάτια του λαού, και αποπροσανατολισμό από το μεγάλο αγκάθι, που είναι ο Καπιταλισμός. Είναι αυτή η αριστερά που άθελά μας καταγράφηκε στο μυαλό μας ως «η παραδοσιακή Αριστερά». Είναι αυτή η Αριστερά που δυστυχώς θεωρεί πως το να έχεις ένα ομολογουμένως ριζοσπαστικό οικονομικό πρόγραμμα, σε καθιστά συνολικά ριζοσπαστικό. Σε αυτήν την Αριστερά ανήκει και το ΚΚΕ. Και δυστυχώς το φάσμα διευρύνεται και εκτός ΚΚΕ, αν και περιορισμένο στους υπόλοιπους αριστερούς χώρους. 

Υπάρχει όμως και η άλλη Αριστερά. Εκείνη που αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πρόοδο, και πιστεύει πως είναι σημαντικό να αντιμετωπίσουμε την ομοφοβία, τον σεξισμό, και άλλα παρόμοια φαινόμενα, ακόμα και αν δεν έχουν πάρει οι εργάτες τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Αυτού του είδους η Αριστερά τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του συμφώνου συμβίωσης και στήριξε τους ομοφυλόφιλους. Το έπραξε όμως με τον ορθό τρόπο; Το πράττει με τον σωστό τρόπο στην καθημερινότητα; Πατάνε στη γη τα επιχειρήματά της;

Δυστυχώς η απάντηση είναι περίπλοκη. Υπάρχει μία μερίδα αριστερών που έχοντας όλες τις καλές προθέσεις, αναμετράται με την πραγματικότητα (ας μου επιτραπεί η κατάχρηση της λέξης) και βγαίνει ηττημένη. Η ρίζα του προβλήματος αποτυπώνεται σε δύο σημεία. 

1) Η κακή σχέση μέρους της Αριστεράς με την επιστήμη, κάτι που ίσως αποτελεί κατάλοιπο της «παραδοσιακής αριστεράς. Η καθόλου συνειδητή στάση που καταλήγει να υπερασπίζεται πως οι ιδέες είναι ικανές να υπερνικήσουν την επιστημονική έρευνα, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι το πιστεύουν.

2) Η λανθασμένη αντίδραση σε κάθε τοποθέτηση της Δεξιάς, που ίσως μεν προέρχεται από την ταχύτατη λειτουργία των αντανακλαστικών, αλλά συχνά φτάνει να υποστηρίζει το ακριβώς αντίθετο της Δεξιάς, παραλείποντας το γεγονός ότι μπορεί να υπάρξει διαφορετική άποψη και να έρθει σε αντιπαράθεση, προτείνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό από το δίπολο που η ίδια Δεξιά εισάγει στη συζήτηση.

Εξηγώντας τα δύο σημεία πρέπει να πούμε πως η Δεξιά, ή τουλάχιστον η παραδοσιακή Δεξιά πριν αρκετά χρόνια έφερε στο τραπέζι την άποψη πως οι ομοφυλόφιλοι επιλέγουν αυτή τη στάση ζωής. Πατώντας σε αυτό, υπερασπίστηκαν την εναντίωσή τους στη βάση του ότι στη Δημοκρατία ο καθένας είναι ελεύθερος να κρίνει και να αποστασιοποιηθεί από τις επιλογές των άλλων. Η προοδευτική Αριστερά αντιδρώντας ενστικτωδώς απάντησε πως η συγκεκριμένη σεξουαλική κατεύθυνση δεν αποτελεί επιλογή, αλλά είναι ένα χαρακτηριστικό με το οποίο οι ομοφυλόφιλοι γεννιούνται. Και εδώ εξηγούνται απόλυτα τα δύο σημεία. Η Αριστερά παίρνει διαζύγιο από την επιστημονική έρευνα, και πέφτει στην παγίδα της Δεξιάς παίρνοντας θέση στο δίπολο «Εκ γενετής χαρακτηριστικό ή συνειδητή επιλογή», λες και αυτές οι δύο επιλογές είναι οι μοναδικές που μπορεί να κάνει.

Στην πραγματικότητα, η επιστημονική έρευνα έχει οδηγήσει στην παραδοχή πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν αποτελεί επιλογή, αλλά δεν είναι επίσης και εκ γενετής χαρακτηριστικό. Ο ισχυρισμός των πριν χρόνια δημοσιευμάτων για επιστήμονες που ανακάλυψαν το gay γονίδιο, καταρρίφθηκε από την ίδια επιστημονική κοινότητα. Η Αριστερά όμως είχε προλάβει να υιοθετήσει το επιχείρημα, παρουσιάζοντάς το ως απόδειξη. Η άποψη του εξελικτικού βιολόγου Richard Dawkins που καταγράφεται στο βιβλίο του » Ο εφημέριος του Διαβόλου» είναι σαφής: Το gay γονίδιο δεν θα μπορούσε να αποτελεί τίποτα περισσότερο από μία κάποια προδιάθεση. Το να υποστηρίζουμε πως το gay γονίδιο είναι καθοριστικό για τον σεξουαλικό προσανατολισμό των ατόμων, είναι σαν να υποστηρίζουμε πως όσοι καπνίζουν παθαίνουν καρκίνο. 

Η σύγχρονη επιστημονική θεωρία λοιπόν θέλει την ομοφυλοφιλία να είναι ένα κοινωνικά επίκτητο χαρακτηριστικό που διαμορφώνεται μέσα από τις διάφορες κοινωνικές τριβές στις οποίες έρχεται ο άνθρωπος κατά την εξέλιξή του.

Και γιατί είναι τόσο κακό να υιοθετεί η Αριστερά το «εκ γενετής» επιχείρημα;

Εκ πρώτης το «εκ γενετής» επιχείρημα υπάρχει η πιθανότητα να περιέχει έναν υπολανθάνοντα ρατσισμό. Το να λες «Έτσι γεννιούνται» μπορεί να παραπέμψει στο ότι «από τη στιγμή που γεννιούνται έτσι δεν μπορούμε να τους συμπεριφερόμαστε άσχημα, διότι δεν μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει τα χαρακτηριστικά με τα οποία γεννιέται» που καταλήγει με άνεση στο «μακάρι να μπορούσε». Δεύτερον, ως συνέχεια του προηγούμενου, δημιουργείται το πρόβλημα ότι καλλιεργείται η άποψη πως επειδή είναι εκ γενετής, και μόνο για αυτό, δεν πρέπει να δέχονται τον ρατσισμό. Οι δικαιωματικές διεκδικήσεις όμως, δεν θα πρέπει να περιορίζονται στα εκ γενετής χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να υπερασπιζόμαστε όσους έχουν διαφορετικό χρώμα από εμάς, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκαν με αυτό, αλλά για πολλούς περισσότερους λόγους που αντανακλώνται στη Δημοκρατία.

Η ρητορεία λοιπόν που θα πρέπει να υιοθετήσει η Αριστερά και που -πρέπει να το πούμε- έχουν ήδη υιοθετήσει αρκετοί χώροι αυτής, θα πρέπει να στοχεύει στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων λόγω ιδεολογίας, και όχι λόγω μιας φυσικής τάξης που κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει. Έτσι κι αλλιώς τα δικαιώματα από μόνα τους δεν είναι δημιουργία της φύσης, αλλά ανθρώπινη δημιουργία. Είναι καιρός λοιπόν να αποκοπούν από την «φυσική» ρητορεία και να ανέβουν σε καθαρά δημοκρατικό επίπεδο. Μόνο τότε θα περάσουν ολοκληρωτικά στη συνείδηση του μέσου πολίτη, και δεν θα έχουν την μορφή ενός απλού συμβιβασμού.

 

ΠΗΓΗ: thecitizen.gr